Η ψυχή του καφέ

 

Η ψυχή του καφέ

Έζησα, ως παιδί και έφηβη, σε μια εποχή που οι ηλικιωμένοι ήταν άτομα άξια σεβασμού και έγνοιας
Που ήμασταν προσεκτικοί όταν τους απευθύναμε τον λόγο
Που τους δίναμε την θέση μας στο λεωφορείο χωρίς δεύτερη σκέψη
Που τους ακούγαμε με προσοχή και ενδιαφέρον, που διδασκόμασταν από την πολύτιμη πείρα τους
Που δεν μας περνούσε καν από το μυαλό η σκέψη να τους προσβάλουμε, να τους πικράνουμε

Ζω σε μια εποχή που όλα αυτά φαντάζουν ξένα
Αλλόκοτα
Εξωπραγματικά
Που οι νέοι (με τις εξαιρέσεις απλά να επιβεβαιώνουν τον κανόνα) φέρονται στους μεγαλύτερους -και δη στους ηλικιωμένους- με απαξίωση
Με ειρωνεία
Με αδιαφορία (στην καλύτερη περίπτωση)
Με αποκλεισμό από τον κόσμο
Τον κόσμο που από ΕΚΕΙΝΟΥΣ κληρονόμησαν
Που ΕΚΕΙΝΟΙ τον ετοίμασαν γι αυτούς

Με απαγόρευση απλών απολαύσεων
Όπως ένας καφές στην λιακάδα
Που θα ζεστάνει τα γέρικα κόκκαλα
Και θα χαράξει ένα χαμόγελο στα κουρασμένα χείλη

Ένας καφές...
Τι ψυχή έχει ένας καφές...

Κι όμως - ο καφές ΕΧΕΙ ψυχή
Εκείνοι που τον απαγορεύουν ΔΕΝ έχουν

Κι είναι να οργίζεσαι
Αλλά και να τους λυπάσαι...
Εκείνους τους νέους τους χωρίς ψυχή...