Πανσέληνος του Ιουνίου

Ακουμπισμένη στην κουπαστή του πλοίου της επιστροφής αγνάντευα τα φώτα του λιμανιού καθώς απομακρυνόμασταν και το νησί χανόταν στο μούχρωμα του δειλινού. Ο ήλιος είχε μαζέψει τις τελευταίες πολύχρωμες πινελιές του από τα σκοτεινά νερά κι είχε αποσυρθεί στο βυθό της θάλασσας. Σουρούπωνε...
Και τότε την είδα. Την πανσέληνο. Μια αχνή λάμψη πίσω από το βουνό στο βάθος που μεγάλωνε γοργά... κι έγινε φλογάτο δρεπάνι... κι έγινε ένας δίσκος πορτοκαλοκόκκινος που λες και γέμισε ξαφνικά ολάκερο τον ορίζοντα κατακυριεύοντας τα πάντα!
Απόμεινα να την κοιτάζω εκστατική να ανεβαίνει και να κυριαρχεί στο μαύρο μπλε του ουρανού, μόνη αφέντρα στην απεραντοσύνη του...
Είμαι ακουμπισμένη στην κουπαστή... και κοιτάζω μαγεμένη τη Σελήνη που ανοίγει πορτοκαλί και ασημένια μονοπάτια στο μαύρο ατλάζι του Αιγαίου...