Στην άκρη του πουθενά

Πήρα ν’ ανηφορίζω

Το στενό μονοπάτι

Πού ’βγαζε στο κατώφλι σου

Σπίτι των παιδικάτων μου

Πολυαγαπημένο...

Αγνάντευες την θάλασσα

Την ασημιά

Με μόνη συντροφιά

Το δέντρο πάνωθέ σου

Στην άκρη του πουθενά...

Κι εμένα

Τώρα πια...

Στερνό μου καταφύγιο

Γαλήνη της ψυχής μου

Εστία μου ανεκτίμητη...

Στην άκρη του παντός...

*Πίνακας του εκλεκτού μου φίλου 

και εξαιρετικού ζωγράφου

Φώτη Ασπρομάτη*