Στο αγναντι των χαμενων πατριδων

Αγνάντευα τις σκιές

Σκιά κι εγώ

Ακουμπώντας στον φανοστάτη

Με πόδια τρεμάμενα...

Χάνονταν το περίγραμμα

Κι όλα κυμάτιζαν θολά...

Νά 'φταιγε άραγε η απόσταση

Η νάταν το βλέμμα μου θολό

Απ΄το δάκρυ που 'στεκε βουβό...

*Πίνακας του εκλεκτού μου φίλου 

και εξαιρετικού ζωγράφου

Φώτη Ασπρομάτη*