Θυμάσαι, μάνα;

Της Αγίας Μαρίνας σήμερα, γιορτάζει η εκκλησία της γειτονιάς μας.

Θυμάσαι, μάνα;

Την περιμέναμε αυτή τη μέρα, θυμάσαι; Είχε γίνει πια ένα με τις καλοκαιρινές μας διακοπές, κάτι σαν παράδοση τριάντα-και χρόνων. Ερχόταν καταμεσίς του καλοκαιριού και το χώριζε στο πριν και στο μετά. Μας άρεσε όλο το πακέτο. Ο εσπερινός την παραμονή, η λειτουργία ανήμερα, η λιτανεία το βράδυ. Και το πανηγύρι σ’ όλη αυτή τη διάρκεια, από τα βασικά στοιχεία της γιορτής.

Κατεβαίναμε στο πανηγύρι πάντα την παραμονή και πάντα από νωρίς, για να έχουμε χρόνο. Συνήθως οι δυο μας, κάποιες φορές με φίλες και ξαδέλφες, ποτέ με τους άντρες της οικογένειας. Εκείνοι μας κοίταζαν συγκαταβατικά, ελαφρά υποτιμητικά  και με κάποια δόση ειρωνίας στο βάθος. «Πάλι στο πανηγύρι θα πάτε; Για να πάρετε όλα εκείνα τα άχρηστα;»

Δεν είχαν κι εντελώς άδικο, εδώ που τα λέμε. Κατά κανόνα επιστρέφαμε φορτωμένες κίτρινες και γαλάζιες σακούλες με λογιών λογιών πράγματα μέσα – από ξύλινες κουτάλες (πόσες πια;) και ψάθινα σουπλά για τις κατσαρόλες μέχρι σετ από ανοξείδωτα (λέμε τώρα!) ταψάκια και πετσέτες για τη θάλασσα. Α, κι ο απαραίτητος χαλβάς Φαρσάλων, που μόνο εσύ κι εγώ αγαπούσαμε – οι υπόλοιποι απείχαν επιδεικτικά.

Δεν μας ένοιαζε που μας ψιλοκορόιδευαν - εμείς είχαμε περάσει όμορφα για μια ακόμη χρονιά! Είχαμε σεργιανίσει στους πάγκους των μικροπωλητών, είχαμε χαζέψει με την πραμάτεια τους, είχαμε κάνει τα παζάρια μας, είχαμε ψωνίσει τα «άχρηστά» μας κι είχαμε τιμήσει δεόντως το μαλλί της γριάς και τα καραμελωμένα μηλαράκια! Είχαμε διασκεδάσει στο «δικό» μας πανηγύρι!

Δεν θα πάω σήμερα στο πανηγύρι, όπως δεν ξαναπήγα από τότε που έφυγες, μάνα μου - εκτός από την πρώτη χρονιά της απουσίας σου, που θέλησα να πάω εις μνήμην. Μα τίποτε δεν ήταν πια το ίδιο, έλειπες εσύ κι όλα έδειχναν γκρίζα, ανούσια, αδιάφορα... και δεν ξαναπήγα...

Της ΑγιαΜαρίνας σήμερα κι έχει πανηγύρι στη γειτονιά μας...

Θυμάσαι, μάνα;