Το «πειραματόζωο»...

Με κοίταζε με τα τεράστια γλυκά μάτια του γεμάτα εμπιστοσύνη και κουνούσε χαρούμενα την ουρά του. Δεκέμβρης του 2009. Ήταν αργά το απόγευμα, εφημέρευα και πήγαινα να πάρω καφέ όταν τον είδα έξω από τα επείγοντα. Ο κούταβος ήταν περίπου 3-4 μηνών, καφε-ξανθός, ένα ακόμα αδεσποτάκι του νοσοκομείου. Τον χάιδεψα.
«Πού βρέθηκες εσύ εδώ, καημενούλη μου; Είσαι πολύ γλυκούλης, το ξέρεις;»
Μου έγλειψε το χέρι. Τον ξαναχάιδεψα κι έκανα να φύγω. Φυσικά και θέλησε να με ακολουθήσει, όπως όλα τα κουτάβια όταν τους δείξεις ενδιαφέρον.

Και τότε το είδα. Το πίσω δεξί ποδαράκι δεν το πατούσε καθόλου. Το κρατούσε στον αέρα και πάλευε να με φτάσει με τα άλλα τρία πόδια του. Πάγωσα. Ένα κουτσό κουτάβι! Τι πιθανότητες είχε να επιβιώσει; Και πόσο μπορεί να υπέφερε από το σπασμένο ποδαράκι;
Ο υπάλληλος security στην πόρτα των επειγόντων με πλησίασε. «Τον τάισα πριν λίγο» μου είπε. «Πρέπει να τον χτύπησε αμάξι, είναι έτσι δυο-τρεις μέρες τώρα».

Κοίταξα ξανά το τραυματισμένο κουτάβι και δεν χρειάστηκα πολύ για να πάρω την απόφαση.
«Έχε το στο νου σου» είπα στον υπάλληλο, «πάω να φέρω το αυτοκίνητο». Τον πήρα αγκαλιά και κατ’ ευθείαν στην κτηνίατρο.
Η ακτινογραφία ήταν τραγική. Κάταγμα μηριαίου, το κόκαλο είχε φύγει από τη θέση του. «Χρειάζεται χειρουργείο», μου είπε η κτηνίατρος.» Έχω να σου συστήσω κάποιον συνάδελφο, πολύ καλό, αλλά θα στοιχίσει αρκετά. Γιατί δεν απευθύνεσαι στον Δήμο που ανήκει το νοσοκομείο, έχουν προγράμματα για τα αδέσποτα».

Της άφησα το κουτάβι να το κρατήσει στο ιατρείο για την νύχτα και το πρωί τηλεφώνησα στον Δήμο και ενημέρωσα για το θέμα. Η απάντηση; Απίστευτη!
«Δεν αναλαμβάνουμε αδέσποτα κάτω των έξι μηνών», μου είπε η «υπεύθυνη» ξερά. Στην αγανακτισμένη μου παρατήρηση «και τα μικρότερα των έξι μηνών με πρόβλημα τι θα γίνουν; Θα τα αφήσουμε να υποφέρουν;» μου απάντησε στεγνά πως αυτή είναι η πολιτική του Δήμου και να σταματήσω να την απασχολώ γιατί είχε δουλειά (!).

Έκλεισα έξω φρενών το τηλέφωνο. Πήγα στο ιατρείο, πήρα το κουτάβι και την διεύθυνση της κλινικής μικρών ζώων και ξεκίνησα. Μια ώρα αργότερα ο μικρούλης βρισκόταν στα χέρια του κτηνίατρου ο οποίος, αφού τον εξέτασε, μου είπε πως η όλη ιστορία, χειρουργείο και νοσηλεία, θα στοίχιζε κάποιες εκατοντάδες ευρώ. Του είπα να προχωρήσει, θα αναλάμβανα εγώ τα έξοδα σε πρώτη φάση. Χάιδεψα τον κούταβο, που μου έγλειψε για μια ακόμη φορά το χέρι, τον έβγαλα δυο-τρεις φωτογραφίες κι έφυγα.
Την μεθεπομένη εφημέρευα πάλι. Το μεσημέρι, στην τραπεζαρία που πήγα για φαγητό, κόλλησα την φωτογραφία του κουταβιού στον πίνακα ανακοινώσεων με μια λιγόλογη αναφορά στην ιστορία του και ζητούσα από όσους συναδέλφους ήθελαν να συμμετάσχουν σε έναν έρανο για το χειρουργείο. Ταυτόχρονα ενημέρωσα προφορικά τους παρόντες για το θέμα.

Οι αντιδράσεις ποικίλες. Αδιαφορία, ενόχληση, κάποια ειρωνικά βλέμματα, κάποιες κουβέντες συμπάθειας και κατανόησης, ελάχιστο ενδιαφέρον. Δεν εξεπλάγην. Σχεδόν το περίμενα. Αυτό που δεν περίμενα, που με άφησε εμβρόντητη και ανίκανη να αρθρώσω λέξη, ήταν το σχόλιο ενός συναδέλφου (μιλάμε πάντα για γιατρό).
«Γιατί δεν το πας στο Τάδε νοσοκομείο;»
Στην αρχή δεν κατάλαβα. «Γιατί;» τον ρώτησα, εντελώς ανυποψίαστη.
«Ζητάνε σκύλους για πειράματα. Γιατί δεν το πηγαίνεις για πειραματόζωο;»

Έμεινα άναυδη, να τον κοιτάζω με φρίκη. Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου... Εγώ να κάνω αγώνα να σώσω το πόδι του ζωντανού κι εκείνος να μου προτείνει να το πάω για πειραματόζωο!
«Δεν μιλάς σοβαρά» του είπα οργισμένη μόλις κατάφερα να μιλήσω. «Τι σου έφταιξε το ζώο και προτείνεις κάτι τέτοιο;»
«Εγώ πάντως έτσι θα έκανα» μου είπε ψυχρά και συνέχισε να βλέπει τηλεόραση.
Έφυγα έξαλλη από την τραπεζαρία με τη φράση «Γιατί δεν το πηγαίνεις για πειραματόζωο;» να βουίζει στο μυαλό μου. Πόσο ανάλγητος μπορεί να είναι κανείς;

Ευτυχώς ωστόσο που υπάρχουν και συνάδελφοι με ευαισθησίες. Έγινε έρανος τελικά και συγκεντρώθηκε περίπου το μισό του ποσού της επέμβασης. Έστω. Το βασικότερο είναι η ενεργοποίηση κάποιων για να βρεθεί σπίτι για το ζωντανό. Εμένα αυτό με ενδιέφερε! Κι αυτό το ενδιαφέρον ήλθε να αντισταθμίσει κάπως το σοκ που ένιωσα στο άκουσμα της πρότασης «γιατί δεν το πηγαίνεις για πειραματόζωο;»

Για πειραματόζωο! Το αδέσποτο! Που αγωνίζεται να επιβιώσει σ’ έναν κόσμο εχθρικό, γεμάτο κινδύνους! Που σε κοιτάζει με ευγνωμοσύνη και σου γλύφει τα χέρια μόνο και μόνο επειδή το χάιδεψες! Που σε εμπιστεύεται και σε πλησιάζει για λίγη τρυφερότητα, χωρίς να υποψιάζεται ότι μπορεί να το κλωτσήσεις... Ή να το στείλεις για πειραματόζωο... Έλεος! Ποιος φορέας θα νοιαστεί πραγματικά για τα αδέσποτα; Και πότε οι άνθρωποι θα καταλάβουν ότι η ανθρωπιά μετριέται και από το πώς φερόμαστε στα αδέσποτα ζώα; Ή κυρίως απ’ αυτό;

Το κουτάβι χειρουργήθηκε με απόλυτη επιτυχία, ανάρρωσε γρήγορα και ξεκίνησε νέος αγώνας να του βρω κάποιον να το υιοθετήσει. Κρίμα μετά από τόση περιπέτεια να ξαναγυρνούσε αδεσποτάκι στον περίβολο του νοσοκομείου...

Επίλογος: Ο σκυλάκος βρήκε την καλύτερη οικογένεια. Τον υιοθέτησε η αδελφή του άντρα μου, τον βάφτισα «Άλντι» κι είναι ένα πανέμορφο, χαρούμενο και τρυφερό ζωντανό που τους λατρεύει και τον λατρεύουν. Τρέχει σαν άνεμος – ούτε και φαίνεται τι περιπέτεια έχει περάσει με το ποδαράκι του. Κι εγώ έχω την ευκαιρία να τον βλέπω πολύ συχνά και να χαίρομαι με την ευτυχισμένη ζωή που του χαρίστηκε.

Ο Άλντι μου! Το αδεσποτάκι μου! Το «παρ’ ολίγον» πειραματόζωο αν έπεφτε σε λάθος χέρια!