ΤΟ ΧΑΛΑΣΜΑ

 

Ταξιδιώτη που διαβαίνεις βιαστικός

Βράδυνε τ’ ανήσυχο βήμα

Διώξε τις έγνοιες που σε βαραίνουν

Κι άσε τη ματιά

Να ξεστρατίσει λιγάκι

 

Ακούμπα το κουρασμένο βλέμμα

Σε τούτο το χάλασμα

Και στοχάσου...

Τι να κρύβουν άραγες

Οι γκρεμισμένοι τοίχοι του;

 

Ποιες ιστορίες έχουν άραγες

Να σου ψιθυρίσουν

Οι χορταριασμένες πέτρες του

Και τ’ άδειο παραθύρι

Π’ αγναντεύει το πέλαγο;

 

Νά ’ταν η κόχη ερημίτη ψαρά

Που μπάλωνε τα δίχτυα του  μόχθου

Τις νύχτες του χειμώνα τις ατέλειωτες

Αφουγκράζοντας τον άνεμο

Να λυσσομανά στα βράχια;

 

Νά ’ταν η κούρνια των ερωτευμένων

Π’ αντάλλαζαν όρκους αγάπης

Κάτω απ’ το φεγγαρόφωτο

Με το κύμα να σκάει γλυκά

Στα βότσαλα της αμμουδιάς;

 

Ή νά ’ταν το καταφύγιο άγριου πειρατή

Που ’ρχόταν κρυφά με το πλεούμενο

Τη νύχτα την ασέληνη, τη σκοτεινή

Να κρύψει τα λάφυρα του ρεσάλτου

Κάτω από το αγκωνάρι της γωνιάς;

 

Ποτέ δεν θα το μάθεις, διαβάτη βιαστικέ

Κι ίσως καλύτερα έτσι...

Το χάλασμα σου χάρισε

Τ’ όμορφο ταξίδι του νου

Στα παραμύθια, στ’ όνειρο

 

Χάρισέ του κι εσύ

Ένα νεύμα φιλικό

Έναν χαιρετισμό

Να ’χει συντροφιά και παρηγόρια

Στην ατέλειωτη μοναξιά του...