Γιαούρτι Καραγιάννη

Βέροια, δεκαετία του ’60. Σε ένα στενάκι πίσω από την οδό Κεντρικής το γιαουρτάδικο του Καραγιάννη με το πιο νόστιμο γιαούρτι που έχω φάει ποτέ - ακόμη έχω τη γεύση του στον ουρανίσκο μου. Σε μεγάλες πήλινες τσανάκες με την χοντρή πέτσα από πάνω. Δεν υπήρχαν τότε τυποποιημένα γιαούρτια ούτε σε μικρά πήλινα ούτε (πολύ περισσότερο) σε πλαστικά κουπάκια. Μόνο χύμα.

Μ’ έστελνε η μάνα μου με μια σουπιέρα (δεν είχαμε τάπερ τότε) και στηνόμουν στη σειρά - μεγάλη κίνηση το μαγαζί. Κι εγώ να παραφυλάω να πετύχω καινούρια τσανάκα, να την ξεκινήσει με τη δική μου σουπιέρα για να έχει μπόλικη πέτσα. Ο Καραγιάννης έπαιρνε το απόβαρο και μετά τη γέμιζε με την επίπεδη μεγάλη κουτάλα με το βελούδινο πεντανόστιμο γιαούρτι.

Κι ύστερα κατηφόριζα την οδό Μιαούλη, προς την Κυριώτισσα, με το πολύτιμο φορτίο μου μέχρι να φτάσω στην πάροδο 5, στη γειτονιά μου, στην αυλή μου - που ακόμη έρχεται στα όνειρά μου και με γεμίζει γλυκιά νοσταλγία!

Βέροια πολυαγαπημένη - πατρίδα της καρδιάς μου!