Σκουλαρίκια τα όνειρά μου.

Αφήνω προσεχτικά την καλούμπα. Υψώνεσαι σιγά σιγά.

Στην αρχή διστακτικά. Μετά ξεθαρρεύεις.

Αρπάζεις το ρεύμα του ανέμου σαν χαίτη αλόγου κι αρχίζεις να καλπάζεις.

Κι ανεβαίνεις, όλο ανεβαίνεις. Σε παρακολουθώ και καμαρώνω.

Έχεις στα ζύγια σου κρεμασμένα σκουλαρίκια τα όνειρά μου.

Τα πηγαίνεις ψηλά. Τα σεργιανίζεις στο γαλάζιο. Καμαρώνεις κι εσύ.

Η καλούμπα τελειώνει απότομα και με ξαφνιάζει.

Σε κοιτάζω, μια κουκίδα τόσο μακρινή. Με κοιτάζεις και συ.

Η καλούμπα τραβάει ανυπόμονα. Ξέρω. Αναρωτιέσαι τι θα κάνω.

Θα τη μαζέψω, να σε φέρω πίσω; Να ακουμπήσεις θλιμμένος στο γρασίδι μετά από το μεθυστικό σου πέταγμα;

Θα την κρατήσω σταθερή κοντράροντας τον άνεμο μέχρι ή εκείνη να σπάσει ή εκείνος να παραιτηθεί;

Σου χαμογελώ κι ας είσαι πολύ ψηλά για να με δεις. Και την αφήνω να γλιστρήσει από τα δάχτυλά μου.

Καλό σου ταξίδι, αητέ μου. Πάρε τα όνειρά μου και σεργιάνισέ τα μακριά.

Κι αν σε βρουν καταιγίδες, δεν πειράζει.

Κι αν μπλεχτούν τα ζύγια σου σε έλατα ψηλά, δεν πειράζει.

Κι αν σκαλώσεις στ’ άλμπουρα ιστιοφόρου μεσοπέλαγα, δεν πειράζει.

Αρκεί που θα έχεις ταξιδέψει στα σύννεφα ψηλά.

Και μαζί με σένα και τα όνειρά μου. Σκουλαρίκια στα ζύγια σου.

Ψηλά. Μακριά. Στο απέραντο κι ατέλειωτο.

Στο μαγικό.