Σχολικές γιορτές και παρελάσεις

25^η Μαρτίου σε λίγες μέρες. Αλήθεια -τι σημαίνει αυτό για τα σημερινά παιδιά; Τους σημερινούς μαθητές κι αυριανούς πολίτες της χώρας; Δεν θέλω να απαντήσω στο ερώτημα, φοβάμαι πως θα μελαγχολήσω. Θυμάμαι όμως πολύ καλά τι σήμαινε για μας, τους παλιούς,  όταν ήμασταν παιδιά -σήμαινε πάρα πολλά!

Βέροια, δεκαετία του 60. Ε΄ Δημοτικό Σχολείο, στη Μπαρμπούτα. Οι σχολικές γιορτές ήταν πράγματι γιορτές. Οι ετοιμασίες άρχιζαν τουλάχιστον ένα μήνα πριν, ίσως και περισσότερο. Μοιράζονταν τα ποιήματα και οι ρόλοι στα θεατρικά σκετς κι άρχιζαν οι πρόβες. Πρόβες άρχιζαν και στη χορωδία, πρόβες και για την παρέλαση αφού πρώτα ορίζονταν ο σημαιοφόρος (πάντα αγόρι) και οι παραστάτες της σημαίας από τους αριστούχους της ΣΤ΄ τάξης. Το θεωρούσαμε, και ήταν, τιμή μας  να πάρουμε μέρος στην παρέλαση -και μέγιστη τιμή να είμαστε παραστάτες!

Ετοιμάζονταν τα σκηνικά για τα θεατρικά. Ο πατέρας μου Τρύφωνας Αποστολόπουλος, δάσκαλος στο Πέμπτο και πολύ καλός ζωγράφος , περνούσε όλα τα απογεύματα στο υπόγειο του σχολείου ζωγραφίζοντας τεράστια σκηνικά με υδατοχρώματα -ίσως να σώζονται κάποια από αυτά στα ίδια υπόγεια. Και οι σχολικές παραστάσεις την παραμονή της επετείου (γιατί ανήμερα είχαμε την παρέλαση) χαραγμένες ανεξίτηλα στη μνήμη.

Η μέρα της 25^ης Μαρτίου μέρα γιορτής για όλη την πόλη. Μετά την Δοξολογία στη Μητρόπολη άρχιζε η μεγάλη παρέλαση στη οδό Μητροπόλεως ξεκινώντας από το Ρολόι και καταλήγοντας στην Ελιά. Όλη η Βέροια παραταγμένη στα πεζοδρόμια δεξιά κι αριστερά καμάρωνε και χειροκροτούσε τα παιδιά της, που προχωρούσαμε κάτω από τα εμβατήρια την μπάντας προσέχοντας να μη χάσουμε τον βηματισμό, την στοίχιση και την «στροφή κεφαλής δεξιά» στο σήμα του διμοιρίτη περνώντας μπροστά από τους επισήμους. Πόσο καμαρώναμε κι εμείς αλήθεια!

Άλλα χρόνια, άλλες εποχές. Με την πάροδο των ετών τα πράγματα άλλαξαν πολύ. Δεν κρίνω και δεν κατηγορώ τα σημερινά παιδιά που (αν) δεν νιώθουν τίποτε γι αυτές τις μέρες -δεν φταίνε αυτά, εμείς (δεν) τα μάθαμε έτσι. Ωστόσο δεν μπορώ παρά να θλίβομαι για λογαριασμό τους -γιατί εκείνα που ζήσαμε και νιώσαμε εμείς κάποτε ήταν υπέροχα και ανεκτίμητα, πολύτιμη παρακαταθήκη μας!