Το τηλέφωνο των αναμνήσεων

Γέρασες μα δεν το βάζεις κάτω. Τι κι αν μετράς εξήντα-κάτι χρόνια ζωής. Παραμένεις πάντα στις επάλξεις ακατάβλητο και μεταφέρεις φωνές, νέα, όνειρα και μυστικά.

Πόσα άραγε θα μπορούσε να μας πει αυτό σου το παλιομοδίτικο ακουστικό από μαύρο βακελίτη… Πόσα και πόσα άκουσε στο πέρασμα των χρόνων. Πόσες φορές στριφογύρισε αυτό σου το καντράν οδηγημένο από δάχτυλα ανυπόμονα, τρεμάμενα, εκνευρισμένα, λυπημένα, χαρούμενα, ερωτευμένα.

Πενταψήφιο το πρώτο σου νούμερο, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 50. Ο τηλεφωνικός κατάλογος «Αθηνών, Πειραιώς και Προαστείων» σαν σχολικό τετράδιο με λίγα φύλλα. Λίγοι εκείνοι που είχαν την πολυτέλεια να διαθέτουν τηλέφωνο τότε, να μπορούν να επικοινωνούν με το πρωτοποριακό για την εποχή μέσο -και μόνο δυο «Αναστασίου» μέσα, ο πεθερός μου (στην οικογένεια του οποίου και ανήκες) κι άλλος ένας.

Εγώ σε γνώρισα χρόνια μετά, στα μέσα της δεκαετίας του 70, όταν είχες πάρει προαγωγή σε εξαψήφιο νούμερο και ήσουν το «τρίτο» πρόσωπο ανάμεσα σε μένα και τον καλό μου με «τέταρτο» το τηλέφωνο του δικού μου σπιτιού, πιο μοντέρνου και με πλήκτρα αντί για καντράν.

Και τι δεν είχατε ακούσει τις ατέλειωτες ώρες των τηλεφωνημάτων μας! Άναβαν οι γραμμές, γκρίνιαζαν οι μανάδες μας που σας μπλοκάραμε και δεν μπορούσαν να πάρουν σειρά (γι αυτό και μιλούσαμε συνήθως μεταμεσονύχτιες ώρες), μπλέκονταν κι άλλες συνδέσεις και μιλούσαμε όλοι μαζί, ακούγονταν παράσιτα… αλλά εμείς απτόητοι!

Πέρασαν τα χρόνια, έγινες επταψήφιο και μετά δεκαψήφιο. Εμφανίστηκαν πολύ πιο μοντέρνες συσκευές, γεννήθηκαν τα κινητά κι άρχισες να παροπλίζεσαι σιγά σιγά, να γίνεσαι αντίκα, είδος μουσειακό -κι ωστόσο πάντα ενεργό, πάντα αξιόπιστο. Εξακολουθείς ακόμα και σήμερα να μας φέρνεις κοντά στους αγαπημένους μας και καμαρώνεις πάνω στο δαντελένιο σεμεδάκι της μάνας μου -οι δυο συμπεθέρες σε αρμονική (όπως κι όσο ζούσαν) συνύπαρξη. Κι είναι σαν να τις βλέπω να μας κουνούν μαζί επιτιμητικά το δάχτυλο και να μας λένε «κλείστε το επιτέλους!»

Και τι δεν θα ’δινα στ’ αλήθεια να ακούσω αυτό το τρυφερό μάλωμα για μια ακόμη φορά, μανάδες μου αγαπημένες...