Χαιρετισμοί στην Κυριώτισσα

Παρασκευή της Μεγάλης Σαρακοστής σήμερα. Χαιρετισμοί -κι εμένα ο νους μου ταξιδεύει.

Βέροια, δεκαετία του 60. Χαιρετισμοί. Από νωρίς με έπαιρνε η μάνα μου και κατηφορίζαμε προς την εκκλησία μας, την Κυριώτισσα. Πηγαίναμε πάντα από τους πρώτους. Η μάνα μου, έντονα θρησκευόμενο άτομο, λάτρευε τα τροπάρια και ειδικά εκείνα των Χαιρετισμών και της Μεγάλης Εβδομάδας -αγάπη που την πέρασε ατόφια και σε μένα. Ωστόσο δεν ήταν εύκολο για ένα παιδάκι 5 και 6 χρόνων, και μάλιστα ζωηρό, να κάθεται φρόνιμα για τόση πολλή (για εκείνο) ώρα -ιδίως όταν συναντούσα φίλες μου συνομήλικες που είχαν έρθει κι εκείνες με τις μανάδες τους.

Καθόμασταν λοιπόν κάτω στο πεζουλάκι οι πιτσιρίκες και κάναμε αταξίες. Ανάβαμε κεριά και περνούσαμε το χέρι πάνω από τη φλόγα για να δούμε ποια θα αντέξει πιο πολύ. Ή τα κουνούσαμε για να σταλάξει κάτω το λιωμένο κερί -συνήθως στα φουστάνια ή στα πόδια μας, τσουρουφλίζοντάς τα! Ή πιάναμε το μπίρι μπίρι και γελούσαμε πνιχτά -με τη μάνα μου, την κυρα δασκάλα, να μας αγριοκοιτάζει όλο νόημα και να δαγκώνει τα χείλη. Μα εμείς απτόητες!

Η λύση ήταν το μικρό βιβλιαράκι με τις Ακολουθίες των Χαιρετισμών και της Μεγάλης Εβδομάδας που είχε την έμπνευση να μου αγοράσει και το οποίο κάπου βρίσκεται ακόμη, σε κάποια κούτα ξεχασμένη (πρέπει να ψάξω να το βρω). Ως δια μαγείας έγινα το καλύτερο παιδί! Καθόμουν ήσυχα ήσυχα, με το κεράκι μου ανά χείρας για να βλέπω, και παρακολουθούσα ευλαβικά όλη τη λειτουργία ψέλνοντας κι εγώ σιγανά μαζί με τον παππά και τους ψάλτες -στο τέλος τα είχα μάθει απ’ έξω!

Χρόνια μου Βεροιώτικα, αλησμόνητα! Τέτοιες μέρες σας νοσταλγώ ακόμα πιο πολύ!