Η Ελληνίδα μάνα

Η φωτογραφία

-         Πώς τον λένε εκείνον τον γιατρό που πήγε η θεία σου;

-         Ποιον γιατρό και ποια θεία μου; Γιατί όλες σε γιατρούς ξημεροβραδιάζονται -άλλη με το μάτι της, άλλη με τα αρθριτικά της, άλλη με τη μούρλια της!

-         Έχεις δίκιο, δεν ήμουν σαφής -και τις έχεις και πολλές!

-         Πολλές και παθημένες. Για ποια λες;

-         Για τη θεία σου την Αθανασία λέω.

-         Που έκανε το λίφτινγκ;

-         Άει γεια σου, αυτή. Απ’ ότ,ι μούλεγες είχε θεαματικά αποτελέσματα.

-         Πράγματι. Δέκα χρόνια νεότερη μας προέκυψε.

-         Οπότε θέλω όνομα και τηλέφωνο του πλαστικού.

-         Για τη μάνα σου;

-         Εεεε… όχι ακριβώς… για μένα τα θέλω.

-         Έλα μου! Για σένα; Τι να τα κάνεις σαράντα χρόνων γυναίκα που φαίνεται ούτε για τριάντα;

-         Καλά, κόψε κάτι, μαζί μιλάμε.

-         Ακριβώς γι αυτό - άκου να θέλει πλαστικό!

-         Δεν τον θέλω για λίφτινγκ, ακόμα τουλάχιστον -ένα ψιλοσέρβις να κάνω, κανα μποτοξάκι, ίσως ένα γεμισματάκι στις ρυτίδες έκφρασης, αυτά.

-         Καλά, σοβαρολογείς τώρα; Τίποτε από όλα αυτά δεν χρειάζεσαι, ήμαρτον! Και πώς και σου προέκυψε αυτό; Εσύ έλεγες ότι δεν σε απασχολούν αυτά και δεν θα πας ποτέ σε πλαστικό, θα αφήσεις τον χρόνο να ζωγραφίσει τα χνάρια του.

-         Κι ακόμα τα λέω… απλά σκέφτομαι μπας και κάνω μια μικρή, τόση δα εξαίρεση.

-         Α μπα; Και τι προέκυψε για να προκύψει η εξαίρεση;

-         Η φωτογραφία.

-         Έλα μου ξανά! Ποια φωτογραφία, εκείνη που φοράς πάμπερ; Έκανες τη σύγκριση και συγχίστηκες;

-         Η φωτογραφία πάνω στο τζάκι.

-         Τώρα είναι που σε έχασα εντελώς. Ποια απ’ όλες χριστιανή μου, έχεις καμιά δεκαριά εκεί πάνω.

-         Εκείνη που είμαστε με τον Πέτρο στη βάρκα, λίγο μετά που πήραμε το πτυχίο.

-         Τον Πέτρο τον άντρα σου;

-         Όχι, τον Πέτρο Φυσσούν! Τον άντρα μου βέβαια, συντονίσου μαρή!

-         Και τι έχει η φωτογραφία; Από όσο θυμάμαι είναι και πολύ ωραία, δροσεροί και όμορφοι κι οι δυο, νεούδια στα ντουζένια σας! Έπεσε κι έσπασε;

-         Έπεσε και κοιμήθηκε. Μπρούμυτα.

-         Φιλενάδα… μπας κι αντί για πλαστικό χρειάζεσαι νευρολόγο; Η φωτογραφία κοιμάται μπρούμυτα… τι άλλο θα ακούσω η γυναίκα.

-         Παιδάκι μου άκου. Εδώ και 3-4 μέρες βρίσκω συνέχεια τη συγκεκριμένη φωτογραφία τουμπαρισμένη πάνω στο τζάκι. Είπα, έπεσε - και την σήκωσα. Την άλλη μέρα τα ίδια. Είπα, πέρασε κανα γατί και την παρέσυρε - και τη σήκωσα. Χτες πάλι τα ίδια. Είπα, δεν γίνεται να πέφτει μόνο αυτή κι όλες οι άλλες να είναι στη θέση τους.

-         Μπας και είχε χαλάσει το στήριγμα κι έπεφτε;

-         Το σκέφτηκα κι αυτό και το τσέκαρα, μια χαρά ήταν το στήριγμα.

-         Τότε;

-         Τότε είπα, χέρι την κάνει αυτή τη δουλειά και μάλιστα μικρό - ο Πέτρος ούτε και ξέρει τι έχουμε πάνω στο τζάκι.

-         Τα παιδιά;

-         Μάλιστα, τα παιδιά! Τα φώναξα και τα ρώτησα.

-         Και;

-         Ο μικρός δεν κατάλαβε καλά καλά τι ρωτούσα, πέντε χρόνων παιδάκι, και με κοίταζε μπερδεμένος.

-         Κι ο μεγάλος;

-         Ο μεγάλος κατέβασε ένοχα το κεφάλι και δεν μιλούσε.

-         Οπότε τον βρήκαμε τον φταίχτη;

-         Τον βρήκαμε - και πάνω που ετοιμαζόμουν να τον ρωτήσω γιατί κάνει τη σκανταλιά, κοτζάμ άντρας οχτώ χρόνων, έπεσε πάνω μου κλαίγοντας.

-         Α το μαναράκι μου… και τι σου είπε, γιατί το έκανε;

-         Μου είπε, ρουφώντας τα δάκρυά του, ότι με βλέπει στη φωτογραφία στα νιάτα μου, βλέπει και μένα στα ζωντανά που μεγάλωσα και πολύ στενοχωριέται και «γέρασες μανούλα μου και θα μου πεθάνεις κι εγώ τι θα κάνω χωρίς εσένα και γι αυτό την κρύβω τη φωτογραφία για να μη βλέπω πόσο άλλαξες» κι άλλα τέτοια χαριτωμένα και κολακευτικά!

-         Α πα πα! Τι πήγε και καρφώθηκε στο μυαλουδάκι του! Κι εσύ τι έκανες;

-         Εννοείς μετά το εγκεφαλικό; Μα να μου λέει το παιδί μου ότι γέρασα στα σαράντα μου;

-         Καλά κι εσύ τώρα, παιδάκι είναι, παιδιάστικα σκέφτεται.

-         Αυτό ακριβώς είπα κι εγώ και το προσπέρασα αξιοπρεπώς. Τον πήρα λοιπόν αγκαλιά και του είπα πως όλοι οι άνθρωποι μεγαλώνουμε και πως δεν είμαι δα και τόσο μεγάλη για να ανησυχεί πως θα με χάσει και πως θα είμαι για πολλά πολλά χρόνια ακόμη κοντά τους και να μην στενοχωριέται, δεν τόχω σκοπό να πεθάνω πριν φτάσω τα εκατό.

-         Κι εκείνος;

-         Αυτό το «εκατό» σαν να τον παρηγόρησε λιγάκι, το πήρε σαν υπόσχεση, σου λέει έχουμε χρόνια μπροστά μας και δεν θα μου φύγει η μάνα μου.

-         Κοίτα τώρα τι πήγε και σκέφτηκε ο μπαγασάκος! Και ο πλαστικός πού κολλάει σε όλο αυτό;

-         Μετά, κι αφού τον παρηγόρησα, πήγα και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη με τα δικά του μάτια και είδα ότι όντως έχουν αρχίσει και φαίνονται τα σημάδια του χρόνου… και είπα μήπως…

-         Είσαι μουρλή; Επειδή το παιδί είπε μια κουβέντα ξεσηκώθηκες, μια χαρά γυναίκα, και σκέφτεσαι χαζομάρες; Εξ άλλου εσύ έλεγες πάντα ότι οι ρυτίδες μας είναι η ιστορία της ζωής μας - και την ιστορία δεν την παραχαράσσεις!

-         Μωρέ το έλεγα και το λέω και το πιστεύω… αλλά να, στενοχωριέται το παιδί μου και γι αυτό το σκέφτηκα…

-         Να κάτσεις στ’ αυγά σου - άκου να κάνει πλαστική επειδή τούμπαρε μια φωτογραφία στο τζάκι! Εξ άλλου έχουμε καιρό για αυτά - αργότερα, όταν γεράσουμε στ’ αλήθεια.

-         Σωστά - στα πενήντα το ξανασυζητάμε.

-         Στα εξήντα μη σου πω - ή και καθόλου. Τα χρόνια μας είναι το μεγάλο μας  κέρδος στη ζωή αρκεί να τα ζήσουμε όμορφα - κι ας αφήνουν τα σημάδια τους πάνω μας!