Οι άθλοι του Ηρακλή

Άρτεμις

Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι υπέροχα πέρασα στο χτεσινό ταξίδι με το καράβι για το νησί γιατί συνήθως δεν συμβαίνει τίποτε συνταρακτικό απλά ξαπλώνουμε με τον Ρόμπι και σκυλοβαριόμαστε (από μας βγήκε τη λέξη) και γι αυτό κοιμόμαστε όλη την ώρα αλλά χτες ήταν πολύ αλλιώτικα γιατί, με το που ξεκίνησε το βαπόρι, πέρασε ένα κοριτσάκι με τη μαμά του δίπλα μου και σχεδόν σκόνταψε πάνω μου και με το που με είδε έκανε χαρές και είπε στη μαμά της «κοίτα μαμά ένα όμορφο σκυλάκι, μπορώ να το χαϊδέψω;» κι η μαμά της κοίταξε τη δικιά μου ερωτηματικά κι η δικιά μου είπε «μην ανησυχείτε, είναι κουταβάκι ακόμα και πολύ καλόβολο κι έχει κάνει όλα του τα εμβόλια» και τότε εκείνη είπε «ΟΚ μπορείς να το πάρεις αγκαλίτσα» όχι σαν την άλλη τη στριμμένη στον ντόκο που δεν άφηνε το παιδάκι της να με χαϊδέψει μπας και κολλήσει τίποτε γιατί δεν είμαι καθαρόαιμο (βλακείες, μια χαρά καθαρό αίμα έχω, ολόκληρος είμαι καθαρός, κάθε τόσο με πλένει η μάνα μου) κι έτσι κάθισε κάτω το κοριτσάκι πολύ χαρούμενο και με πήρε αγκαλίτσα κι όλο με χάιδευε κι εγώ όμως κύριος, λίγο την δάγκασα μια φορά έτσι ελαφρά γιατί ακόμα δεν ξέρω και πολύ καλά πώς να δίνω φιλάκια μόνο δαγκανίτσες ξέρω κι εκείνη έκανε ένα μικρό «αχ» κι εγώ πολύ στεναχωρέθηκα και δεν την ξαναδάγκασα, καθόλου όμως, μόνο καθόμουν ήσυχος ήσυχος να μου χαϊδεύει την κοιλίτσα και μου είπε πως τη λένε Άρτεμις και ότι τώρα θα πάει στην πρώτη και ποια  είναι αυτή η κυρία Πρώτη δεν ξέρω αλλά δεν την ρώτησα γιατί μπορεί να μην ήξερε κι αυτή και να στενοχωριόταν και μετά μου έλεγε κάτι τραγουδάκια που της είχε μάθει κάποιος κύριος Νήπιος για να με νανουρίζει κι έτσι αποκοιμήθηκα λιγάκι και μετά ήρθε η μαμά της να δει τι κάνει και της είπε η Άρτεμις ότι με αγαπάει πολύ και θέλει κι εκείνη ένα κουταβάκι να το έχει στο σπίτι και είπε η μαμά της «καλά θα δούμε, να το πούμε και στον μπαμπά σου» και της είπε η μαμά μου ότι αν πραγματικά το σκέφτονται να την πάρει τηλέφωνο που ξέρει ένα σωρό κουταβάκια που ψάχνουν για οικογένεια και της έδωσε το τηλέφωνο και είπε η άλλη «ευχαριστώ, θα το σκεφτούμε» και μου είπε ο Ρόμπι που όλα τα παρακολουθούσε αμίλητος «άντε μπαγασάκο, μπορεί και να έσωσες ένα ακόμη κουταβάκι» και τίποτε δεν κατάλαβα εγώ αλλά εκείνος μου έκλεισε το μάτι με νόημα οπότε μάλλον κάτι καλό έκανα κι ας μην το κατάλαβα και μετά φτάσαμε στο νησί και η Άρτεμις μου έδωσε ένα μεγάλο φιλί κι εγώ μια μεγάλη γλυψιά στη μούρη και μου κουνούσε το χεράκι της καθώς έφευγε με τη μαμά της κι εγώ γαύγισα λιγάκι θυμωμένα, λιγάκι παραπονεμένα που έφυγε αλλά μου είπε ο αδερφός μου ότι μπορεί να την ξαναβρούμε σε κάποιο επόμενο ταξίδι κι έτσι τώρα κάθε φορά θα κοιτάζω μήπως και την ξαναδώ και τώρα σας αφήνω γιατί θα πάμε βόλτα με τη μάνα και γειά σας και καλό σας απόγευμα.