Οι άθλοι του Ηρακλή

Τα βαρελότα

Σας το έχω ξαναπεί πως φοβάμαι τις αστραπές και τις βροντές και πολύ συγχίζομαι με τον εαυτό μου που τα φοβάμαι εγώ που είμαι τόσο γενναίο παλικάρι και γαυγίζω και γρυλίζω σ’ όλα τα σκυλιά που περνούν απ’ έξω από τη μάντρα και είμαι σπουδαίος φύλακας εγώ αλλά αυτό με τις βροντές πολύ με τσαντίζει κι ας λέει ο Ρόμπι για να με παρηγορήσει ότι ακόμη και οι πιο γενναίοι έχουν την Αχίλλειο πτέρνα τους και δεν κατάλαβα μπιτ για μπιτ ποιος είναι αυτός ο αχίλλειος και τι σχέση έχει η φτέρνα του με τις βροντές αλλά κι εκείνος δεν ήξερε να μου πει, κάπου το είχε ακούσει και μου το ξεφούρνισε για να κάνει τον σπουδαίο, αλλά μετά μου είπε ότι μάλλον έχω παιδικό τραύμα και σιγά, πουθενά δεν έχω πληγή ούτε μελανιά, όχι που θα φαινόταν δηλαδή έτσι μαύρος που είμαι, αλλά αυτό το ήξερε γιατί βλέπει κάτι επιστημονικές εκπομπές στην τηλεόραση και μου το εξήγησε ότι μπορεί κάτι να έγινε όταν ήμουν μωρό και να με τρόμαξε πολύ γι αυτό φοβάμαι τις βροντές και πως μόνο αν με υπνωτίσει ψυχολόγος μπορεί να το βρει, να ξαπλώσω λέει σε ένα κρεβάτι και να μου κουνάει ο  ψυχολόγος ένα ρολόι στη μούρη και να λέει «κοιμήηηησου… κοιμήηηησου» και να κοιμηθώ για να θυμηθώ κι εγώ έσκασα στα γέλια, σιγά μην κοιμηθώ με το ρολόι, το πολύ πολύ να το αρπάξω και να την κάνω από το κρεβάτι και να με κυνηγάει γύρω γύρω οπότε πάει κι αυτή η λύση κι ούτε κι η μάνα μπορούσε να το εξηγήσει όλο αυτό αφού με βρήκε πολύ μωρό και πότε πρόλαβα να κάνω τραύμα μέχρι που χτες τα κατάλαβε όλα γιατί είναι και γατόνι η μάνα όχι σαν τη Ζενέβ αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ, και που λέτε χτες το βράδυ, κόντευε να νυχτώσει αλλά δεν κοιμόμασταν, κάπου θα πήγαινε η μάνα με τον πατέρα κι είχαν και κάτι καφέ κεριά στα χέρια και ήμασταν στην αυλή όταν ξαφνικά ακούστηκαν κάτι δυνατοί κρότοι σαν βροντές και μου πήγε νάαα όπως πάντα κι έτρεξα μέσα και χώθηκα τρέμοντας κάτω από το τραπέζι και την άκουσα να λέει «λύσσαξαν τα παλιόπαιδα, Μεγάλη Παρασκευή ακόμα κι άρχισαν κιόλας  τις στρακαστρούκες» και μπήκε κι αυτή μέσα και με είδε να τρέμω και έδωσε μια με την παλάμη της στο κούτελο «βρε πώς δεν το είχα σκεφτεί τόσο καιρό, γι αυτό φοβάσαι τις βροντές Ηρακλάκο μου γιατί πέρσι που σε βρήκα στο δρόμο έξω από την εκκλησία  ήταν δυο μέρες μετά το Πάσχα και μάλλον θα ήσουν εκεί στην Ανάσταση και άκουγες τα βαρελότα κι έβλεπες τις λάμψεις και θα κατατρόμαξες, καημενούλι μου…» και ξαφνικά σαν να θυμήθηκα κάτι κρότους και κάτι φώτα πολύχρωμα κι εγώ να έχω χωθεί κάτω από έναν θάμνο και να τρέμω ολόκληρος από την τρομάρα, ενός μηνός μωρό μοναχούλι μου, και της το είπα κι εκείνη με αγκάλιασε και μου είπε γι αυτό φοβάσαι τις αστραπές και τις βροντές γιατί έχεις ψυχικό τραύμα, άντε πάλι με το τραύμα, αλλά δεν τη ρώτησα τι είναι, δεν με ένοιαζε και πολύ, μου έφτανε που κατάλαβα επιτέλους γιατί τα φοβάμαι και της έδωσα ένα μεγάλο φιλί που το σκέφτηκε και σας το λέω κι εσάς να το ξέρετε όταν είναι Πάσχα να βάζετε τα σκυλάκια σας μέσα στο σπίτι γιατί δεν είναι όλα σαν τον Ρόμπι που είναι Βούδας και αναίσθητος και χαμπάρι δεν παίρνει από βρόντους και λάμψεις αλλά μπορεί να είναι τρομαξιάρικα σαν και μένα και να τρελαθούν από το φόβο και να κάνουν μια μπραφ! και να πηδήξουν τη μάντρα κι άντε να τα βρείτε μετά και καλό Πάσχα και του χρόνου χωρίς τα αναθεματισμένα τα βαρελότα!