Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού

Με αφορμή την σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού ένα σχετικό απόσπασμα από την "Δωροθέα" που θα είναι κοντά σας μέχρι το Πάσχα από τις Εκδόσεις Πνοή και θα παρουσιαστεί στις 4 Μαΐου το βράδυ στο Polis Art Cafe.

"Η αίθουσα αναμονής κάθε άλλο παρά ιατρείο θύμιζε. Οι τοίχοι ήταν βαμμένοι με χαρούμενα χρώματα, διαφορετικό ο καθένας, και οι κουρτίνες στα μεγάλα παράθυρα είχαν παραστάσεις από κινούμενα σχέδια. Στον τοίχο, μέσα σε κορνίζες διαφόρων μεγεθών, υπήρχαν ζωγραφιές με αφιερώσεις και παιδικά ονόματα γραμμένα από κάτω. Τα έπιπλα ήταν απλά, σε αχνό πορτοκαλί, ενώ υπήρχαν και δύο μικρά χαμηλά τραπεζάκια με τις αντίστοιχες μικρές, πολύχρωμες καρεκλίτσες για τους λιλιπούτειους ασθενείς.

Σε μια τέτοια καρεκλίτσα καθόταν φρόνιμα η Αννούλα, κρατώντας σφιχτά στα χεράκια της το αγαπημένο της αρκουδάκι. Είχε το βλέμμα καρφωμένο κάπου στο κέντρο του τραπεζιού και κουνούσε ελαφρά το κορμάκι της μπρος πίσω χωρίς να δίνει καμιά σημασία στα άλλα δύο παιδάκια που κάθονταν στο διπλανό τραπεζάκι. Τα οποία επίσης φαίνονταν να την αγνοούν εντελώς. Το αγοράκι, λίγο μεγαλύτερό της, είχε τα χεράκια του μπροστά στο πρόσωπό του κι έκανε σχέδια με τα δάχτυλά του. Το κοριτσάκι, γύρω στα έξι, έβαζε και ξανάβαζε το ένα πίσω από το άλλο μερικά παιχνιδάκια που ήταν πάνω στο τραπέζι, πάντα με την ίδια σειρά και με ύφος σοβαρό και αγέλαστο.

Η Δωροθέα παρατηρούσε μια την κόρη της και μια τα άλλα παιδάκια κι ένιωθε την καρδιά της να βουλιάζει στην απελπισία. Τον τελευταίο μήνα, από τότε που η Λίνα τους πρωτομίλησε για τις υποψίες της, είχαν αρχίσει έναν αγώνα δρόμου για να βρουν τρόπο να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα του παιδιού τους. Με τη βοήθεια της Λίνας κατάφεραν, σε σχετικά σύντομο διάστημα, να μάθουν ποια ειδικότητα ήταν αρμόδια για τον παιδικό αυτισμό και να κλείσουν ραντεβού με τον καλύτερο σ’ αυτήν - τον Αλέξη Βαρσάμη, ψυχίατρο παιδιών και εφήβων, με σπουδές στην Αμερική και ιδιαίτερα καλή φήμη στον ιατρικό χώρο.

Κοίταξε τις άλλες δυο μαμάδες απέναντί της. Νέες, ίσως λίγο μεγαλύτερες από εκείνη. Η μια, η μαμά του μικρού, φαινόταν εξ ίσου αμήχανη και ταραγμένη με την ίδια και σκέφτηκε πως μάλλον θα ήταν η πρώτη της επίσκεψη, ή μια από τις πρώτες. Η άλλη, της εξάχρονης με την εμμονή στην ταχτοποίηση των παιχνιδιών, διάβαζε ένα βιβλίο και φαινόταν εξοικειωμένη με το χώρο και την όλη ατμόσφαιρα.

«Είναι παλιά, συνηθισμένη φαίνεται» σκέφτηκε δύσθυμα η Δωροθέα. «Όπως θα είμαι κι εγώ σε κάνα χρόνο από τώρα».