Όταν τα γεράματα χτυπούν την πόρτα...

 Όταν τα γεράματα χτυπούν την πόρτα...

 Μικρός ήσουν ζωηρός, αεικίνητος, χαριτωμένος

Μεγάλωσες κι έγινες δυνατός, επιβλητικός, αρχοντικός
Γέρασες κι έγινες αδύναμος, δυσκίνητος, ευάλωτος

Περάσαμε αμέτρητες στιγμές μαζί - όμορφες, χαρούμενες, δύσκολες, αγχωτικές. Πάντα μαζί, πάντα να μας αγαπάς, πάντα να σε αγαπούμε και να σε νοιαζόμαστε - και τώρα, που τα γεράματα χτύπησαν την πόρτα σου, ακόμα πιο πολύ
Γιατί τώρα είναι που μας χρειάζεσαι ακόμα πιο πολύ

Αναφέρομαι στον Μαξ, τον 15χρονο πλέον αγαπημένο συνοδοιπόρο/σκύλο μας, το γηραιότερο μέλος της τετράποδης οικογένειας, που κοιμάται σχεδόν όλη τη μέρα και για να πιει νερό πρέπει να του βάλουμε το μπολάκι κάτω από την μουσούδα του

Θα μπορούσα ωστόσο να αναφέρομαι σε μένα... σε σένα... στους γονείς μου αν είχα την ευλογία να είναι ακόμη κοντά μου...

Αγκαλιάζουμε τα γηρατειά. Δεν αγανακτούμε, δεν δυσανασχετούμε, δεν αδιαφορούμε, δεν παραμελούμε, δεν εγκαταλείπουμε...
Αγκαλιάζουμε με ακόμη μεγαλύτερη στοργή, με ακόμη μεγαλύτερη αγάπη - γιατί τώρα τους είναι απόλυτα απαραίτητα για να μια γαλήνια (όση τους απομένει) ζωή...

Είτε είναι οι δικοί μας αγαπημένοι άνθρωποι είτε είναι τα δικά μας αγαπημένα τετράποδα...