Βιαζόμαστε...

 

 Βιαζόμαστε...

 

Να μεγαλώσουν τα παιδιά μας, να κάνουν τα πρώτα τους βήματα, να μάθουν να μιλούν, να πάνε στο σχολείο...
Να φύγει ο χειμώνας, να έρθει το καλοκαίρι να πάμε διακοπές...
Να ξημερώσει, να έρθει η Κυριακή, να σταματήσει η βροχή...
Να ανάψει το πράσινο στο φανάρι...
Να έρθουν τα Χριστούγεννα, να μπει ο καινούργιος χρόνος...

Και μέσα σε τούτη τη βιασύνη ξεχνούμε...

Να ζήσουμε εκστατικοί το μεγάλωμα των παιδιών μας, τα πρώτα τους τιτιβίσματα, τα χεράκια τους γύρω στο λαιμό μας καθώς ψιθυρίζουν "σ' αγαπώ"...
Να χαρούμε την ανατολή, το ηλιοβασίλεμα και το ολόγιομο φεγγάρι...
Τα λουλούδια που ανθίζουν, τα τζιτζίκια που τραγουδούν...
Να αφήσουμε τον ήλιο να μας τυλίξει με τις αχτίδες του...
Να απολαύσουμε τη θάλασσα, να ακολουθήσουμε με το βλέμμα το πέταγμα των γλάρων...

Αλήθεια - γιατί βιαζόμαστε τόσο;
Γιατί δεν απολαμβάνουμε την κάθε μέρα, την κάθε στιγμή που μας χαρίζεται; Και που είναι μοναδική, ανεπίστρεπτη;