Ανοιχτή επιστολή

Αγαπητοί μου διαγωνισμοί (παντός είδους)

Επιτρέψτε μου, με όλον τον σεβασμό και την αγάπη που σας τρέφω, να σας καταθέσω κάποιες σκέψεις μου.

Έχω λάβει μέρος σε κάποιους από σας, είτε με πεζό είτε με ποίημα, και πάντα υπήρξα συνεπής με τους όρους σας - σ’ αυτό δεν έχετε παράπονο!
Το έργο ήταν πρωτότυπο κι αδημοσίευτο και η έκτασή του αυστηρά μέσα στα καθορισμένα πλαίσια λέξεων ή σελίδων. Η γραμματοσειρά συγκεκριμένη, όπως και το μέγεθος των γραμμάτων και το διάστιχο, η υποβολή του εντός των χρονικών ορίων και η ανωνυμία (όπου ζητήθηκε) τηρήθηκε με θρησκευτική ευλάβεια.
Συνέπεια λοιπόν - εξ άλλου είναι, έτσι κι αλλιώς, ένα από τα στοιχεία του χαρακτήρα μου (μπορεί να φταίει και το ζώδιο γι αυτό!)

Συνέπεια που (ομολογώ μετά λύπης μου) δεν εισέπραξα αντίστοιχα από σας - και εξηγούμαι (δια να μην παρεξηγούμαι!)

Με ελάχιστες εξαιρέσεις, μετρημένες στα (μισά) δάχτυλα του ενός χεριού, άλλα λέγατε κι άλλα πράττατε...
Στα τηλέφωνα που δίνατε για τυχόν απορίες, δεν απαντούσε κανείς.
Στους ιστότοπους, που θα μαθαίναμε τα αποτελέσματα, δεν υπήρξε ενημέρωση.
Στο mail μου (που θα έπρεπε στοιχειωδώς να υπάρξει κάποια επικοινωνία, ένα «ευχαριστούμε για την συμμετοχή», ένα «μια κουταμάρα μας στείλατε», ένα «κάτι» βρε αδερφέ), σιγή ιχθύος! Αλήθεια, γιατί μου το ζητήσατε σαν απαραίτητο όρο συμμετοχής εφ’ όσον το αγνοήσατε παντελώς;

Με δυο λόγια «άκρα του τάφου σιωπή», που έγραψε κι ο μεγάλος μας Σολωμός!
Η μόνη μας επαφή υπήρξε η ανακοίνωση των όρων του διαγωνισμού και η υποβολή της συμμετοχής μου – και κατόπιν «δεν με ξέρεις, δεν σε ξέρω»!
Ο κανόνας, επαναλαμβάνω – οι δυο τρεις φωτεινές εξαιρέσεις απλά τον επιβεβαίωσαν!

Γι αυτό, αγαπητοί μου διαγωνισμοί (εκτός κι αν με πείσετε μελλοντικά περί του αντιθέτου) επιτρέψτε μου, με όλη μου την αγάπη και τον σεβασμό επαναλαμβάνω, να σας αποχαιρετήσω κάπου εδώ!

Καλή συνέχεια και καλή συνέπεια!


Μετά τιμής
Βάσω Αποστολοπούλου