ΔΥΟ ΛΑΛΟΥΝ – το αγενές αγένειο...

--Γέμισε ο κόσμος ανάγωγους ...

--Με ποιον τάχεις πάλι;

--Με το χτεσινό αγενές αγένειο...

--Έλα μου... Τι είναι πάλι τούτο;

--Το χτεσινό αμούστακο γαϊδούρι –και συγγνώμη γαϊδουράκια μου  για την υποτιμητική σύγκριση...

--Δεν καταλαβαίνω...

--Κι εγώ δεν καταλαβαίνω – πώς τα καταφέραμε σαν κοινωνία κι αναθρέψαμε τόσα πολλά γαϊδούρια δίποδα...

--Και πού το συνάντησες το «αγένειο»;

--Στο μετρό χτες. Είχα μπει στην Ομόνοια, αφού είχα φάει όλο μου το πρωινό ανεβοκατεβαίνοντας σκάλες σε κάποια δημόσια υπηρεσία για κάτι ρημάδια έγγραφα – και δεν είναι να κάνουμε τέτοιες γυμναστικές στην ηλικία μας, ξεπατώθηκα στην κούραση και δεν ένιωθα τα πόδια μου από την ορθοστασία...

--Το ξέρω, τόχω πάθει...

--Γεμάτο το βαγόνι, όρθιος εγώ να περιμένω πότε θα λιποθυμήσω. Λίγο πριν το Σύνταγμα βλέπω μια κυρία στο κοντινό μου κάθισμα να ετοιμάζεται – «θα κατέβει», σκέφτηκα περιχαρής – αλλά λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο...

--Το γαϊδούρι;

--Το αμούστακο και ξεκαπίστρωτο... Πάνω που κάνω να καθήσω, νιώθω μια σπρωξιά κι ακούω ένα «συγγνώμη να περάσω». Γυρίζω και βλέπω ένα εικοσάχρονο αγένειο μαϊρεμάτι, με τον φραπέ στο χέρι, να με παραμερίζει και να στρογγυλοκάθεται στη θέση...

--Τι είναι το μαϊρεμάτι, χριστιανέ μου;

--Λιανός, μισή μερίδα, μισοριξιά... πώς το λένε...

--Α, μάλιστα... και λοιπόν; Τον άρπαξες;

--Τι να αρπάξω... Έχεις ιδέα από τέτοια μουλάρια; συγγνώμη μουλαράκια μου... Μια κουβέντα λες, δέκα βρισιές σου αντιγυρίζουν – και, ή θα πρέπει να τα βρίσεις κι εσύ σα χαμάλης ή να τα πλακώσεις στις μπάτσες... Χαμάλης δεν είμαι, τη σωματική βία την απεχθάνομαι, οπότε...

--Οπότε;

--Του έριξα ένα κακό βλέμμα, από κείνα τα δολοφονικά μου...

--Και;

--Και - τίποτε! Με αγνόησε παντελώς και συνέχισε να πίνει τον φραπέ του - που στο λαιμό να του κάτσει του αλήτη...

--O tempora, o mores!

--Ακριβώς – που μώρα και κασίδα να τον πιάσει... τον πιθηκάνθρωπο... συγγνώμη, πρόγονοί μου...