Τα ρούχα με τα λυπημένα μάτια...

Αυτά τα ρούχα τα χρόνια αφόρετα...  με τα λυπημένα μάτια... που τα βλέπεις και σε πιάνει η ψυχοπόνια και δεν τα πετάς... και λες "κάτσε άλλη μια χρονιά στη ντουλάπα, καημένο μου, όλο και κάπου μπορεί να σε βολέψω"... και δεν το βολεύεις ποτέ γιατί είναι και κομμάτι ντεμοντέ... και μετά ψιλοφαρδαίνεις και δεν σου μπαίνει... αλλά και πάλι δεν το ξαποστέλνεις γιατί σου θυμίζει τον γάμο της Μαριγούλας, της ξαδέλφης του συμπέθερου της κουμπάρας του μπατζανάκη σου που ρίξατε ΤΟ γέλιο με την κολλητή σου ξομπλιάζοντας τη νύφη, το γαμπρό, το σόι κι όλους τους καλεσμένους... τους άλλους, όχι ευτούνους που κάθονταν στο ίδιο τραπέζι μαζί σας... και που, τελικά, το βλέπει τυχαία κάποια μέρα η κόρη σου κι αρχίζει να ωρύεται "έλεος, ρε μάνα, ακόμα την κρατάς αυτή την αρχαιολογία την κακόγουστη... πέτα το πια το ντεπιεδάκι ή δώστο σε καμιά δυστυχή που δεν έχει τι να βάλει"... και που, τι να κάνει, θα το φορέσει να μην κρυώνει και θα σε βλαστημάει για το γούστο σου... αλλά και τι να κάνει κι αυτή η έρμη, ας όψεται η άτιμη η κενωνία, που «άλλους τους ανεβάζει κι άλλους τους κατεβάζει»... αθάνατε Λάμπρο Κωσταντάρα με τα "Ρεμάλια"σου!