Τα κεράσια του σεβασμού και της αγάπης

Καθε χρόνο τέτοια εποχή μου στέλνει με το ΚΤΕΛ κεράσια από τη Βέροια - από τις δικές του κερασιές. Και λίγο αργότερα μου στέλνει ροδάκινα - δικά του κι αυτά. Χρόνια τώρα - από τότε που βρήκε ψάχνοντας τη διεύθυνση του πατέρα μου. Τιμής ένεκεν και με όλη την αγάπη και τον σεβασμό για τον Δάσκαλό του.

Τον Δάσκαλο που, πενήντα χρόνια πριν, οδήγησε τον Απόστολο Λ. , μαθητή τότε του Ε΄ Δημοτικού Σχολείου Βεροίας (όπως τόσους και τόσους άλλους μαθητές) στον κόσμο της γνώσης - εγκυκλοπαιδικής αλλά και κοινωνικής. Τον Δάσκαλο που αγάπησαν και συνέχισαν όλοι τους να αγαπούν χρόνια και χρόνια μετά την αποφοίτησή τους από το σχολείο. Που τον έπαιρναν συγκινημένοι  τηλέφωνο στη γιορτή του. Που έρχονταν να τον δουν όποτε κατέβαιναν στην Αθήνα - κι ας είχαν περάσει δεκαετίες από τότε. Που εξακολουθούν, πολλοί εξ αυτών, να παίρνουν στη γιορτή του εμένα τηλέφωνο (τώρα που Εκείνος έφυγε) και να μιλούν με συγκίνηση και σεβασμό και αγάπη για όλα όσα τους πρόσφερε.

Και συνεχίζει ο Απόστολος Λ. να μου στέλνει κεράσια και ροδάκινα - κι ας ξέρει ότι ο Δάσκαλος δεν είναι πια κοντά μας για να τα γευτεί. Έτσι - εις μνήμην... Κι είναι τόσο ανεκτίμητη αυτή του η κίνηση, αυτή του η αφοσίωση.

Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς για τη θέση που φύλαξες για Εκείνον στη δική σου την καρδιά, καλέ μου Απόστολε Λ.!