Ιστορίες στο... φτερό - μπίζνες και πλέμπα

Δεν έχω τίποτε με την μπίζνες. Δεν έχουμε μεσιακό διαμέρισμα να μοιραζόμαστε το νοίκι, δεν διεκδικούμε τον ίδιο άντρα, δεν μου έβαλε τρικλοποδιά στην καριέρα μου. Μια φορά μάλιστα συνυπήρξαμε αρμονικά σε ένα ταξίδι Αθήνα-Νέα Υόρκη (θα σας το διηγηθώ σε επόμενο φτερό) και ομολογώ ότι ήταν άψογη στην συμπεριφορά και την εξυπηρέτηση. Ούτε και με τους φίλους που επιλέγουν να ταξιδέψουν μαζί της έχω προηγούμενα, αλίμονο!

Όμως, ρε μίστερ της αεροπορικής εταιρείας, εξήγησέ μου κάτι - ο επιβάτης που επιλέγει μπίζνες, το κάνει για να έχει την (όποια) άνεση και περιποίηση της συγκεκριμένης θέσης κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, σωστά; Εσύ γιατί του δίνεις προτεραιότητα στην επιβίβαση - για τον ξεχωρίσεις από την πλέμπα, τους υπόλοιπους; Αν δεν είναι έγκυος, ανάπηρος ή με δυο τρία κουτσούβελα να κρέμονται στον ώμο του, προς τι η προτεραιότης; Για να μη συνωστιστεί και συγχρωτιστεί με χαμηλότερου επιπέδου άτομα; Αφού η (σωστή) τακτική είναι να μπαίνουν πρώτα οι επιβάτες των τελευταίων θεσεων για να μην γίνεται το έλα-να-δεις στον διαδρομο, εκείνον (που κάθεται μπροστά μπροστά) γιατί τον βάζεις πρώτον;

Θα μου πεις - τόσα χρόνια ταξιδεύεις, τώρα σε πείραξε; Τώρα με πείραξε γιατί, πέρα από όλα αυτά τα χαριτωμένα, μπήκα στο λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο αεροπλάνο (ναι, δεν πάνε όλα σε φυσούνες, ακόμα και στην Ελβετία) και είδα ότι είχαν χωρίσει με κόκκινη κορδέλα ένα τμήμα του για να καθήσουν εκεί οι της μπίζνες - ούτε στο λεωφορείο να μην έρθουμε σε επαφή! Το ένα πέμπτο του λεωφορείου με εφτά (τους μέτρησα έναν έναν, εφτά ήταν) επιβάτες «αραία αραία» και στα υπόλοιπα τέσσερα πέμπτα να συνωστιζόμαστε καμιά πενηνταριά και βάλε νοματαίοι. Και, βέβαια, όταν φτάσαμε στο αεροπλάνο άνοιξε μόνο η πόρτα των Εφτά, κατέβηκαν, ανέβηκαν, τακτοποιήθηκαν και μετά άνοιξαν οι δικές μας πόρτες - κι ήταν και μεσημέρι κι έκανε και ζέστη, την πρώτη γερή από όλες τις μέρες που ήμουν εκεί.

Λαός και Κολωνάκι, φίλοι μου – μπίζνες και πλέμπα!