Ιστορίες στο... φτερό - Η βλάβη

Να έχεις βολευτεί ωραία και καλά στη θέση σου - 27 F, στο παράθυρο. Να είναι γεμάτο το αεροπλάνο κι ωστόσο η μεσαία θέση, η 27 E, να μένει κενή και να ακουμπάς το μπουφάν, το βιβλίο, το μπουκάλι με το νερό  ενώ ο τύπος στην 27 D να έχει ήδη αποκοιμηθεί πριν φύγουμε από τη φυσούνα. Να έχεις δέσει τη ζώνη και να περιμένεις την απογείωση - λατρεύω τις απογειώσεις και για την αίσθηση της απόδρασης που σου χαρίζουν και για την αίσθηση της δύναμης όταν βρυχώνται οι κινητήρες στο φουλ και σηκώνουν το σιδερένιο πουλί των δεκάδων τόνων στον αέρα.

Και ξαφνικά να σβήνουν τα φώτα, να κλείνει ο εξαερισμός,  να παύει κάθε ήχος (ακίνητοι ακόμη). Ο 27 D ξύπνησε, με κοίταξε απορημένος - και σάμπως τι να του πω, την ίδια απορία είχα κι εγώ - τη στιγμή που ο κυβερνήτης ανακοίνωνε ότι προέκυψε κάποια βλάβη στο «βοηθητικό ηλεκτρικό σύστημα» που «ξεκινάει τις μηχανές» και ότι το ελέγχουν τώρα και να τον συγχωρούμε για την μικρή καθυστέρηση.

«Τέλος πάντων... φτιάξτε το και να φεύγουμε καμιά φορά», μουρμούρισα συγχισμένη ενώ ξεκίνησε ένα σούσουρο ανάμεσα στους επιβάτες που δεν ξεχώριζες αν ήταν γκρίνια για την καθυστέρηση ή ανησυχία. Στο τέταρτο απάνω νέα ανακοίνωση - ακόμα το πάλευαν και να τους ξανασυγχωρούμε αλλά σύντομα θα το έλυναν. Νέο σούσουρο, ψύχραιμη εγώ, ταραγμένος ελαφρά ο 27 D. Στο μισάωρο ωστόσο ο κυβερνήτης  μας είπε ξανά μανά τα ίδια προσθέτοντας  όμως ότι «το σύστημα αυτό είναι απαραίτητο μόνο για να πάρουν μπρος οι μηχανές και δεν το ξαναχρειαζόμαστε σ’ όλη τη διάρκεια της πτήσης» - καρατσεκαρισμένο αυτό, φίλτατε κυβερνήτα, ή να θυμηθώ όλα τα “Mayday” επεισόδια που έχω δει;;;

Όχι ότι με απασχόλησε ιδιαίτερα το θέμα, τα ταξίδια με το αεροπλάνο δεν με φόβιζαν ποτέ. Αν είναι να σου κάτσει η στραβή, θα σου κάτσει και στο μπαλκόνι σου πίνοντας καφέ, οπότε γιατί να το μιρμιρίζουμε; Το μόνο που με άγχωνε ήταν η καθυστέρηση κι αν θα προλάβαινα την connecting flight (σας παρακαλώ, οι όροι είναι διεθνείς, δεν φταίω εγώ!) για να φτάσω στον προορισμό μου. Φαίνεται όμως ότι κάποιοι δεν το έβλεπαν ακριβώς έτσι γιατί η επόμενη αναγγελία (τρία τέταρτα ήδη η καθυστέρηση) ήταν ότι «σε λίγα λεπτά είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση αλλά υπάρχουν δύο επιβάτες που θέλουν να κατέβουν κι αυτό θα μας καθυστερήσει λιγάκι παραπάνω» - δυο επιβάτες που, προφανώς, δεν άντεξαν την αγωνία του «θα πέσει-δεν θα πέσει» κι αποφάσισαν να μην το ρισκάρουν.

Τελικά φύγαμε με καθυστέρηση μιας ώρας και όλα πήγαν καλά - για να με διαβάζετε τώρα δηλαδή! Μέχρι και την connecting flight κατάφερα να προλάβω στο τσακ τρέχοντας ασθμαίνουσα με τα μπαγκάζια στο χέρι από πύλη σε πύλη!

Καλά μας ταξίδια, φίλοι μου!