Περί σύνταξης ο λόγος (σαν κατάσταση ζωής, όχι σαν ποσό!)

Όταν βγήκα στη σύνταξη πριν δυόμισυ χρόνια, τον Δεκέμβρη του 2013, μια από τις θετικές σκέψεις που έκανα (γιατί είχε και τη μελαγχολική της πλευρά η «απόσυρση») ήταν «από δω και πέρα θα κάνω ό,τι θέλω, όταν το θέλω και αν το θέλω», κατά το δυνατόν τουλάχιστον - και το εφαρμόζω όσο μπορώ.

Μετά από δώδεκα χρόνια σχολείο, έξι χρόνια πανεπιστήμιο και τριανταέξι συναπτά έτη υπηρεσίας ως γιατρός (αγροτικό, ειδικότητα, ΕΣΥ) όπου όλα στην καθημερινότητά μου  ήταν απόλυτα προγραμματισμένα και οργανωμένα μέχρι το τελευταίο λεπτό (ακόμα και στις διακοπές έκανα πλάνα για όταν αυτές τελειώσουν), είναι μοναδική η αίσθηση του «δεν έχω πλέον συγκεκριμένο ωράριο εργασίας, συγκεκριμένες υποχρεώσεις, ανώτερους στην ιεραρχία για να αναφέρομαι, δεν κυνηγώ τον χρόνο, δεν είμαι με το ρολόι στο χέρι, μπορώ να διαβάσω τα βιβλία που έχω στιβάξει στη βιβλιοθήκη μου, να γράψω τα βιβλία που έχω στιβάξει στο μυαλό μου, να πάω να περπατήσω με τον σκύλο μου όση ώρα αντέξουμε (εγώ, αυτός δεν κουράζεται ποτέ), να τακτοποιήσω εκείνη την αποθήκη που χρόνια σώρευα μέσα πράγματα (και που θέλουν πέταμα τα περισσότερα), να κοιτάζω τη θάλασσα με τις ώρες, να μην κοιτάζω τίποτε αλλά απλά να ονειρεύομαι με βλέμμα απλανές, να πιω έναν τρίωρο καφέ με μια φίλη, να κάνω τις μικρές μου αποδράσεις στα ξαφνικά χωρίς να κοιτάζω πρώτα αν εφημερεύω αυτό το σαββατοκύριακο (και να ζητώ από τις συναδέλφους, που πάντα με εξυπηρετούσαν, αλλαγή εφημερίας), να πάρω το πρώτο αεροπλάνο και να πάω να δω τα εγγονάκια μου όποτε με πιάνει η νοσταλγία, να ζω έτσι, χωρίς πρόγραμμα (που έλεγε και η Μαρία Ρεζάν - τη θυμάστε την εκπομπή οι παλιότεροι;)».

Γι αυτό σας λέω - μη σκέφτεστε βαρύθυμα την σύνταξη ( το τι θα κάνετε εννοώ, όχι το οικονομικό κομμάτι, αυτό είναι πράγματι μια πονεμένη ιστορία) - είναι ανεκτίμητη αυτή η ελευθερία χρόνου που μας χαρίζει!