Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 2017


Ρέκβιεμ

Συναντήθηκαν μέσα στη λαίλαπα ενός πολέμου. Εκείνος, έφεδρος ανθυπολοχαγός, έμελλε να γίνει το Πεπρωμένο της. Εκείνη, μαθήτρια στο γυμνάσιο, έμελλε να γίνει η Μοίρα του.

Πορεύτηκαν μια όμορφη ζωή με τα χέρια και τις καρδιές σφιχτοπλεγμένα. Αξεχώριστοι. Ευλογήθηκαν με παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα. Μέχρι που Εκείνη έφυγε πρώτη. Κι έμεινε Εκείνος ρημαγμένος να καρτερά ανυπόμονα τη στιγμή που θα ξανάσμιγαν.

Κάποτε έφτασε η θλιβερή στιγμή να ταράξουν οι ανθρώπινοι κανόνες  τον αιώνιο ύπνο Εκείνης. Αποφασίστηκε για μια κάποια Τρίτη κάποιου Μάη. Την Κυριακή, δυο μέρες πριν, Εκείνος διάβηκε την Πύλη τη Μεγάλη και πήγε να την βρει. Έτσι αναπάντεχα - ή έτσι αναμενόμενα;

Συναντήθηκαν ξανά εκείνη την σημαδιακή Τρίτη. Στην ίδια τελευταία κατοικία. Απίστευτη η σύμπτωση -ή μήπως μίλησε η Μοίρα; Εκείνη τον καλωσόρισε και πάλι κοντά της. Κι Εκείνος της υποσχέθηκε πως δεν θα την άφηνε ποτέ ξανά μόνη.

Σήμερα αποχαιρέτισαν αυτό το σπίτι το στερνό. Μαζί. Πάντα μαζί. Σβήστηκε το χνάρι τους. Το γήινο. Το φθαρτό. Γιατί το άλλο, το άυλο, το άφθαρτο, θα μένει πάντα ζωντανό στην καρδιά και την μνήμη όσων τους αγάπησαν.

Στην δική μου καρδιά και μνήμη…









Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου