Σαν σήμερα πριν χρόνια εφτά...

Η πρώτη μου κατάθεση στον ποιητικό λόγο έγινε (σε αντίθεση με τους περισσότερους ποιητές που αναφέρουν πως έγραφαν ποίηση από τη νεανική τους ηλικία) σαν σήμερα πριν εφτά μόνο χρόνια. Είχα μόλις επιστρέψει από τον αβάσταχτα οδυνηρό αποχαιρετισμό της μάνας μου, που είχε κινήσει για το στερνό ταξίδι την προηγούμενη, στις 28 Οκτωβρίου του 2010 - την ίδια ημέρα αντίστοιχα που, πενηνταοχτώ χρόνια πριν, είχε δέσει τη ζωή της με εκείνη του πατέρα μου σ' έναν μυστικό αρραβώνα κάτω από τον Λευκό Πύργο της Σαλονίκης.

Σημαδιακή η συγκυρία, μεγάλη η συγκίνηση, άμετρη η θλίψη - κι ένιωσα μια ακατανίκητη ανάγκη, κάτι σαν πόνο σωματικό, να καταθέσω κάπου, κάπως αυτό που αισθανόμουν, να το μετουσιώσω σε λέξεις που καταγράφονταν από μόνες τους, αυτόνομα σχεδόν, κι έδιναν διέξοδο σ' έναν χείμαρρο απελπισίας, καημού και οργής για την αναπόφευκτη, την οριστική, την τραγική απώλεια...

Απώλεια

«Σ’ αγαπάω», ψελλίζουν τα άηχα χείλη

Βουβά. Μανδύας θανάτου

Απλώνεται ήδη παντού.

Τα διάφανα χέρια κινούνται σε χάδι.

«Θα είμαι κοντά σου. Μην κλαις»

Χαμόγελο, δάκρυ, το άγγιγμα πόνος.

«Κι εγώ σ’ αγαπώ». Δεν μιλάς.

Τα μάτια σφαλίζουν, πνοή κουρασμένη

Ταξίδι, απώλεια, μη…

Μη φεύγεις, θα λείψει η σκιά σου, δε θέλω

Να βλέπω τα μάτια κλειστά.

Η ανάσα κονταίνει,

Μικραίνει και σβήνει.

«Πού είσαι;» μα Συ δεν ακούς.

Ξεκίνησες κιόλας στερνό σου ταξίδι

Κι εγώ απομένω βουβή.

Κρατώ σου το χέρι,

Το δάκρυ αρνείται.

Αρνούμαι. Μα είσαι αλλού.