Πάει ο παλιός ο Χρόνος

Φεύγει κι αυτός. Λίγες ώρες ακόμη και θα είναι παρελθόν. Φεύγει κι αφήνει πίσω του αναμνήσεις γλυκόπικρες και φωτογραφίες νοσταλγίας. Σαν και νάταν χτες που τον καλοδεχτήκαμε γεμάτοι προσδοκίες, όνειρα και κι ελπίδες. Που του χαμογελούσαμε προσμένοντας να κάνει πραγματικότητα όλα όσα μας στέρησε ο προηγούμενος. Άλλα μας τα χάρισε, σε άλλα κουνήσαμε το μαντήλι απογοητευμένοι.

Και του τα χρεώνουμε αυτά τα τελευταία ξεχνώντας να τον ευχαριστήσουμε για τα πρώτα. Ξεχνώντας πως ο Χρόνος είναι απλά ο καμβάς που εμείς οι ίδιοι κεντούμε τα σχέδια που επιλέγουμε. Στα χρώματα που εμείς αποφασίζουμε. Ας το θυμηθούμε σε λίγες ώρες που θα υποδεχτούμε με ενθουσιασμό τον επόμενο. Κι ας διαλέξουμε, όσο η ζωή μας το επιτρέψει, εκείνα που μας ταιριάζουν πιο πολύ. Εκείνα που θα κάνουν το κέντημα χαρούμενο και φωτεινό - κι εμάς χαμογελαστούς και αισιόδοξους!

Καλό σου κατευόδιο, Χρόνε παλιέ, και σ’ ευχαριστούμε που μας αξίωσες να σε ζήσουμε με τα όμορφα και τα δύσκολά σου - δεν έχει να κάνει, φτάνει που σε ζήσαμε!

Καλή Πρωτοχρονιά σε όλους, φίλοι μου – με χαμόγελο στα χείλη, τη ματιά, την ψυχή!