«Απώλεια»

«Απώλεια»

«Σ’ αγαπάω», ψελλίζουν τ’ άηχα χείλη

Βουβά. Μανδύας θανάτου

Απλώνεται ήδη παντού.

Τα διάφανα χέρια κινούνται σε χάδι.

«Θα είμαι κοντά σου. Μην κλαις»

Χαμόγελο, δάκρυ, το άγγιγμα πόνος.

«Κι εγώ σ’ αγαπώ». Δεν μιλάς.

Τα μάτια σφαλίζουν, πνοή κουρασμένη

Ταξίδι, απώλεια, μη!

Μη φεύγεις, θα λείψει η σκιά σου, δε θέλω

Να βλέπω τα μάτια κλειστά.

Η ανάσα κονταίνει,

Μικραίνει και σβήνει.

«Πού είσαι;» μα Συ δεν ακούς.

Ξεκίνησες κιόλας στερνό σου ταξίδι

Κι εγώ απομένω βουβή.

Κρατώ σου το χέρι,

Το δάκρυ αρνείται.

Αρνούμαι. Μα είσαι αλλού.