Η Κόρη του Φωτός

Κι ως πέφτουν οι σκιές του δειλινού

Αρχίζουν ν’ αναδεύονται οι μνήμες

Εκείνες που, σε πείσμα του φονιά

Του χρόνου, συνεχίζουν ν’ ανασαίνουν

Και είναι κάθε ανάσα μια μομφή

Ενάντια στον ληστή και τον κουρσάρο

Που άπλωσε στην Κόρη του Φωτός

Ανόσιο και βέβηλο το χέρι

Πληθαίνουν οι ανάσες κι οι φωνές

Ενάντια σ’ εκείνους που πασχίζουν

Τη δίκαιη κατάρα των θεών

Στης λήθης τον Καιάδα να συντρίψουν

Η Κόρη αφουγκράζεται. Σιωπά.

Το Φως, που την εγέννησε, προσμένει

Να γίνει βέλος, ξίφος, κεραυνός

Και να ’ρθει από τα βάθη των αιώνων

Ν’ ανοίξει μονοπάτι αστρινό

Ανάμεσα σ’ ομίχλες και κουρσάρους

Και μέσα σ’ ιαχές θριαμβικές

Τα βήματά της πίσω να γυρίσει

Στη Χώρα του Φωτός

The Daughter of Light

And, as the dusk shadows are falling,

The memories commence to stir

Those that continue to breathe

Counter to the killer Time

And every breath is a reproach

Against the thief and the pirate

Who reached out an unholy hand

To the Daughter of Light

The breaths and the voices get stronger

Against those who struggle

To crush the fair curse of Ancient Gods

Into Keadas gulch

The Daughter listens in silence.

Awaits for the Light, that brought her to life,

To become an arrow, a sword, a thunder

And onrush from the depths of the centuries

To create a startrail

Amongst fogs and  pirates

And, shouting triumphantly,

To guide her steps back

To the Land of Light

*Η συμμετοχή μου στην πρόσκληση της Πανελλήνιας Ποιητικής Δράσης με θέμα:

«Η επανένωση των μαρμάρων του Παρθενώνα

και η αναγνώριση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς,

αδιαμφισβήτητο δικαίωμα των Ελλήνων»*