Απόσπασμα από το μυθιστόρημα "Πάροδος Μουσών 9"

Η Ουρανία απόμεινε να κοιτάζει την κλειστή πόρτα ασάλευτη. «Αυτό ήταν», σκέφτηκε. «Μου έφυγε, την έχασα, το ’χασα το μωρό μου». Ξαφνικά τα πόδια της κινήθηκαν αυτόνομα, το χέρι της έπιασε το χερούλι της πόρτας χωρίς να δώσει εκείνη την εντολή, και ξεχύθηκε στην αυλή φωνάζοντας το όνομα του παιδιού της. Μα δεν ακούστηκε τίποτε, ήταν η ψυχή της που ούρλιαζε. Έτρεχε τρελαμένη, τυφλή, με τα μάτια θολά από τα δάκρυα.

Στη μεγάλη πόρτα της αυλής σταμάτησε. Αρπάχτηκε από το σιδερένιο κάγκελο ξέπνοη. Είδε στο τέλος του δρόμου, θαμπά, τις δυο φιγούρες να απομακρύνονται. «Κλειώ», φώναξε με απόγνωση. «Κλειώ μου!» Μα και πάλι δεν ακούστηκε κανένας ήχος.

Έβλεπε την Κλειώ να φεύγει, το ένα της χεράκι στη χούφτα της Μάρως και το άλλο να κρατά την καινούρια κούκλα που της είχε φέρει η θεία της. Κι εκείνη δάγκωνε τα χείλη για να μην ουρλιάξει και έσφιγγε το παγωμένο σίδερο της πόρτας μέχρι που άσπρισαν οι κόμποι στα δάχτυλά της. Ήθελε να φύγει, να τρέξει ξοπίσω τους και ν’ αρπάξει το μωρό της, τη λαχτάρα της, να την κρατήσει κοντά της κι ας γινόταν ό,τι ήταν γραφτό να γίνει. Μα τα πόδια της ήταν βαριά, ασήκωτα κι εκείνη απόμεινε βουβή, ανήμπορη, να κοιτά το στερνοπαίδι της να χάνεται στη γωνιά του δρόμου, με τα δάκρυα να τρέχουν ποτάμι και την ψυχή της σωσμένη.

Ήταν η Χριστίνα που έφτασε πρώτη, αλαφιασμένη, κοντά της και τη σήκωσε από το χώμα, την αγκάλιασε σφιχτά και προσπάθησε να σταματήσει το τρέμουλο στο κορμί της, ψιθυρίζοντάς της άχρηστα λόγια παρηγοριάς. Ήταν η Αφρούλα που έτρεξε με ένα ποτήρι νερό να την συνεφέρει. Ήταν η Λίτσα, η μόνη που είχε τηλέφωνο στη γειτονιά, που πήρε τον γιατρό να έρθει επειγόντως. Την πήγαν σπίτι, την έβαλαν στο κρεβάτι, έμειναν όλη νύχτα κοντά της. Η Ουρανία, μετά την ηρεμιστική ένεση, χάθηκε σ’ ένα βαθύ σκοτάδι χωρίς όνειρα, χωρίς εφιάλτες. Με μόνο αχνό φως τη λάμψη από δυο γαλάζια παιδικά μάτια.

«Κλειώ μου!»