Όσοι αγαπήσατε τη Φρίντα και τη Βικτώρια

στην πρώτη νουβέλα με τίτλο «Η κρίση»,

μπορείτε να δείτε τι συνέβη στη ζωή τους

ΜΕΤΑ την Φλωρεντία
στην δεύτερη νουβέλα με τίτλο «Το δίλημμα»

στο link http://wp.me/p3dOul-CI

Δημοσιεύονται εδώ

τα δυο πρώτα κεφάλαια

 έτσι, για να πάρετε μια ιδέα!

ΒΙΚΤΩΡΙΑ

Η Βικτώρια κοίταζε τα πλήκτρα του πιάνου με βλέμμα χαμένο. Άσπρο, μαύρο, άσπρο, μαύρο... Ζαλίστηκε, ένιωσε να αλληθωρίζει. Άπλωσε το χέρι και κατέβασε το καπάκι, έτσι κι αλλιώς δεν την υπάκουαν τα δάχτυλά της απόψε. Κοίταξε το ρολόι του τοίχου. Κόντευαν μεσάνυχτα κι αισθανόταν τα νεύρα της τόσο τεντωμένα που ανάθεμα κι αν έκλεινε μάτι κι απόψε. Άλλη μια ξάγρυπνη νύχτα με τις σκέψεις να βουίζουν σα θυμωμένες σφήκες στο μυαλό της και να την τρελαίνουν.

            Ένιωσε πάλι το στομάχι της να ανακατεύεται. Εδώ και μέρες το ίδιο βιολί. Στην αρχή δεν έδωσε σημασία. Κάτι θά ’φαγα, σκέφτηκε. Μετά, κι αφού συνεχιζόταν η κακοδιαθεσία, το πέρασε για ίωση. Δεκέμβρης, κρύο και βροχές, πολύ ήθελε να την αρπάξει; Είχε και κάτι δέκατα, άρα αυτό ήταν. Ωστόσο οι ανακατωσούρες συνεχίστηκαν και μετά τα δέκατα κι άρχισε να βάζει διάφορα με το νου της, όλα άσχημα – από γαστρίτιδα μέχρι καρκίνο.

       Μέχρι πριν καμιά βδομάδα που, κοιτάζοντας την ατζέντα της, συνειδητοποίησε ότι είχε να δει περίοδο από τα μέσα του Οκτώβρη. Στην αρχή δεν ανησύχησε, είχε μπει στην προ-κλιμακτηριακή φάση εδώ και κανα χρόνο κι η γυναικολόγος της τής είχε πει να τα περιμένει αυτά.

Απόψε όμως σαν και να γύρισε ένας διακόπτης στο μυαλό της, άναψε ένα φως κι όλα μπήκαν στη θέση τους – η τάση για εμετό, η καθυστέρηση, οι αδιαθεσίες...

Χριστέ μου... είμαι έγκυος... ψιθύρισε με απόγνωση.

Άπλωσε το χέρι στο τηλέφωνο και σχημάτισε το νούμερο της Φρίντας.

ΦΡΙΝΤΑ

Ό,τι και να είχε κάνει, οι δυο ρυτίδες αγκάλιαζαν τον λαιμό της σαν φίδια που ξεφώνιζαν την ηλικία της. Γαμώτο, να μην υπάρχει μια κατάλληλη επέμβαση... για όλα κάτι είχαν βρει οι πλαστικοί... αυτό όμως, του λαιμού, ήταν δύσκολο.

Η Φρίντα ήπιε μια ακόμη γουλιά από το ουισκάκι της και πήγε ν’ ανάψει τσιγάρο. Τι το ήθελε κι αυτό το ρημάδι... μεγάλη εξάρτηση. Άντε κοριτσάρα μου, είπε κοιτάζοντας τα κούτσουρα στο τζάκι, ώρα να κλείσεις ραντεβού με εκείνον τον υπνωτιστή  που σου πρότεινε η πεντικιουρίστα μπας και κόψεις τα τσιγάρα και τα ποτά! Ξαναήπιε μια γουλιά, την έφερε γύρω στον ουρανίσκο της και γέλασε μόνη της. Ε, ρε πώς συνηθίζεις κάτι που σαν φοιτήτρια το ελεγες κοριοζούμι! Τώρα όχι μόνο σου αρέσει, ξέρεις να το διαλέγεις κι από πάνω!

Σήμερα ήταν στις κλειστές της. Τώρα τελευταία το πάθαινε αρκετά συχνά, να μη θέλει τις γνωστές παρέες στα μπαρ και στις κοσμικές ταβέρνες των βορείων προαστείων. Ίσως να έφταιγε ο χειμώνας, ίσως γιατί πλησίαζαν οι γιορτές που πάντα την μελαγχολούσαν, ίσως πάλι να είχε κολλήσει κι αυτή τον μνημονιακό ιό. Όλοι για την κρίση μίλαγαν, της είχαν κάνει τα νεύρα τσατάλια πια. Άσε που το τελευταίο αίσθημα είχε κάνει φτερά από μόνος του, κάτι το πρωτάκουστο και συνταρακτικό κι ας μην άξιζε και πολλά...το θέμα είναι ότι αυτός είχε δώσει τέρμα στην σχέση... ωιμέ, πού καταντήσαμε λοχία...

Σηκώθηκε να πάρει την κολλητή της τηλέφωνο χωρίς να δει την ώρα. Το θέμα ήταν να φύγουν οι αράχνες και τα φίδια που την είχαν ζώσει.