Φρίντα και Βικτώρια – η κρίση

(2/9/14)

Νουβέλα σε συνέχειες

 Από τη Φώφη Walter-Κυρλίδου (Φρίντα)
και τη Βάσω Αποστολοπούλου-Αναστασίου (Βικτώρια)

Μέρος 28^ο και τελευταίο!

Όσοι αγαπήσατε την Φρίντα και την Βικτώρια

 μπορείτε να δείτε ΤΙ απέγινε μετά την Φλωρεντία

στο sequel με τίτλο «Το δίλημμα»

στο link   http://wp.me/p3dOul-CI

Η Φώφη κι εγώ σας ευχαριστούμε

που ταξιδέψατε μαζί μας

στον κόσμο των Φ+Β!

ΒΙΚΤΩΡΙΑ

Πέρασαν όλο το απόγευμα χαλαρώνοντας ανάμεσα σε καυτά αφρόλουτρα, μάσκες ομορφιάς και επιμελές μακιγιάζ και κόμμωση. Το αποτέλεσμα ήταν παραπάνω από ικανοποιητικό όταν κοιτάχτηκαν στον καθρέφτη και μεταξύ τους. Έδωσαν θερμά συγχαρητήρια η μία στην άλλη για την εκθαμβωτική εικόνα που παρουσίαζαν μέσα στα προσεκτικά διαλεγμένα ρούχα τους και κατέβηκαν στη ρεσεψιόν όπου τους περίμεναν οι δυο καβαλιέροι τους, κρατώντας ο καθένας από ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο στο χέρι.

Ο θαυμασμός και η αναστάτωση που ζωγραφίστηκε στο βλέμμα τους τις αποζημίωσε για τις πολλές ώρες της προετοιμασίας κι εκτόξευσε την καλή τους διάθεση στα ύψη. Ο Πάολο πέρασε το χέρι του γύρω από τους ώμους της  Φρίντας, ο Αρτούρο έπιασε αγκαζέ την Βικτώρια κι οι δυο φίλες, ανταλλάσσοντας ματιές γεμάτες νόημα, αφέθηκαν στην όμορφη βραδιά και στις επιλογές των συνοδών τους σχετικά με το πού θα πήγαιναν και τι θα έτρωγαν.

Και δεν έπεσαν έξω. Οι δυο  Φλωρεντίνοι λάτρευαν την πόλη τους κι ήξεραν κάθε όμορφη γωνιά της, από εκείνες που δεν υπάρχουν στους τουριστικούς οδηγούς. Απόλαυσαν μια υπέροχη διαδρομή δίπλα στο ποτάμι και εν συνεχεία ένα γευστικότατο δείπνο από ραγκού πάπιας και φοκάτσια με συνοδεία ενός μεθυστικού λευκού κρασιού από αμπελώνες της Τοσκάνης σε μια τρατορία κρυμμένη πίσω από  ανθισμένες γλυσίνιες. Κι όταν ο Αρτούρο, ο ξεναγός, πρότεινε να πάνε βόλτα με άμαξα, οι δυο φίλες  χειροκρότησαν την ιδέα με ενθουσιασμό.

Νάτες λοιπόν, συντροφιά με δυο γοητευτικούς Ιταλούς, να απολαμβάνουν την μοναδική μεταμεσονύκτια ατμόσφαιρα της μαγικής Φλωρεντίας.

ΦΡΙΝΤΑ

Κι ενώ τα πέταλα των αλόγων κροτάλιζαν στο καλντερίμι του κέντρου της πόλης, ο αμαξάς άρχισε να τραγουδάει ένα παλιό Ιταλικό τραγούδι. Οι δυο νεαροί το έπιασαν κι αυτοί στην δεύτερη στροφή και, κοιτάζοντας στα μάτια την Φρίντα και την Βικτώρια, άρχισαν μια βέρα σερενάτα α λα Φιορεντίνα. Μερικοί τουρίστες ξενύχτηδες  κοίταξαν χαμογελαστοί την μελωδική άμαξα κι ένα αδεσποτάκι αποφάσισε να κολλήσει στη συντροφιά και να προσθέσει κι αυτό το παραπονιάρικο γάβγισμά του.

Οι δυο φίλες είχαν αφεθεί στις νότες του τραγουδιού και στα τρυφερά χάδια  ζώντας το παρόν με μια πρωτόγνωρη ένταση. Ταμπού, σεμνοτυφίες και ηθικολογίες είχαν διαλυθεί στα  νερά του ποταμού Άρνου και η Βικτώρια σκούντησε την κολλητή της.

«Φρίντα, έλα να δείξουμε και εμείς στους γείτονες τι εστί Ελληνικό κέφι. Βάλε στην διαπασών το... πώς το λες μωρέ, το άιφόν σου με κανένα μερακλίδικο, ξέρεις εσυ».

Η κατάφωτη Πιάτσα ντελ Ντουόμο  άνοιξε την φιλόξενη αγκαλιά της και οι φιλενάδες κατέβηκαν από την άμαξα και χύθηκαν επάνω της χορεύοντας μια βαριά ζεϊμπεκιά με την συνοδεία της μουσικής των «Λαδάδικων» του Μητροπάνου και με τον σεβντά μιας ολόκληρης ζωής.

Ο αμαξάς, ο Πάολο και ο Αρτούρο έμειναν να τις κοιτάζουν από την άμαξα αποσβολωμένοι. Κι όταν και η τελευταία νότα του μπουζουκιού έσβησε πάνω στους μεσαιωνικούς τοίχους, οι θερμόαιμοι Ιταλοί ξεσπασαν σε παρατεταμένες ζητοκραυγές, πήδησαν σβέλτα κάτω και, ενώ το i-phone συνέχιζε με την «Δημητρούλα» της Αλεξίου, έστησαν ένα τρελό τσιφτετέλι με τις δυο φιλενάδες προς μεγάλη ευχαρίστηση των περαστικών, που έκαναν κύκλο γύρω τους και τους χειροκροτούσαν  φωνάζοντας ενθουσιασμένοι «viva grecia immortale»!

ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΟΥ ΜΕΝΕΤΟΙ

Η Αδριατική στραφτάλιζε κάτω από τον εκτυφλωτικό μεσημεριάτικο ήλιο του φθινοπώρου. Η Βικτώρια, καθισμένη όπως πάντα στο παράθυρο, χάζευε τις δαντελωτές ακτές της Δαλματίας, που απλώνονταν σε πανέμορφα φιόρδ είκοσι χιλιάδες πόδια από κάτω. Η Φρίντα δίπλα της, πάντα στην θέση του διαδρόμου για να μπορεί να σηκώνεται κάθε τόσο και να τσεκάρει το μακιγιάζ της στο WC, έκλεισε το τελευταίο τεύχος του Marie Claire που ξεφύλλιζε, και πάτησε το κουμπί για να καλέσει την αεροσυνοδό

            «Τι τη θες;» ρώτησε η Βικτώρια.

            «Να μου φέρει κάτι να πιω, βαρέθηκα... και δεν μπορώ και να καπνίσω, να πάρει ο διάολος τις διεθνείς οδηγίες και τις ΙΑΤΕς...»

            «Ευτυχώς! Αλλιώς θα μας είχες ντουμανιάσει...»

            Η Φρίντα κάτι πήγε να πει αλλά την ίδια στιγμή έσκυψε πάνω της ο γοητευτικότερος άντρας που είχε δει στη ζωή της - και της κόπηκε η ανάσα.

            «Prego signora», την ρώτησε ο αεροσυνοδός που είχε δει την κλήση της. Η Φρίντα γούρλωσε τα μάτια, ψέλλισε ένα «vino prego» τσάτρα πάτρα και τον παρακολούθησε με το βλέμμα μέχρι το κυλικείο κόβοντάς τον από πάνω μέχρι κάτω.

«Αμάν φιλενάδα!» άρπαξε το χέρι της Βικτώριας. «Τι ήταν αυτό; Τι θεός, τι άγγελος! Πρέπει οπωσδήποτε να κάνω κονέ – οπωσδήποτε σου λέω!»

«Έλεος, μαρή, έλεος! Κάνε και λίγο κράτει, αμάν!» αγανάκτησε η άλλη.

«Οι καιροί ού μενετοί, Βικτωράκι μου! Εσύ μου το έμαθες αυτό, θυμάσαι; Κι εγώ, σαν καλή μαθήτρια, θα το εφαρμόσω κατά γράμμα!» γέλασε η Φρίντα κι έβγαλε το κραγιόν και το καθρεφτάκι από την τσάντα της.