Το «ξεχασμένο» κυκλάμινο

Άνθισες κάπου τον Μάρτη και μέχρι τον Απρίλη είχες πλημμυρίσει χρώμα κι ομορφιά το μικρό σου γλαστράκι. Σ’ έβλεπα και σε καμάρωνα, ήσουν η ίδια η άνοιξη.

Κι ύστερα, κάπου στα τέλη του Μάη, άρχισες να φθίνεις. Σε πότιζα πολύ; Σε πότιζα λίγο; Μέχρι να βρω την απάντηση είχες χάσει όλα τα λουλούδια σου... και μετά τα φύλλα... και μετά, τίποτε - ένα τόσο δα μαυρισμένο κοτσανάκι απόμεινες, ίσα που φαινόσουν πάνω από το χώμα και με γέμιζε θλίψη η κατάντια σου.

Ωστόσο δεν σε πέταξα, δεν σου γύρισα την πλάτη, δεν σε ξέγραψα. Σε πότιζα κανονικά, σαν να ήσουν απλά κοιμισμένο κι όχι τελειωμένο. Κάτι μου έλεγε μέσα μου να περιμένω, να σε εμπιστευτώ. Και τόκανα - κι εσύ μου το ανταπέδωσες με το παραπάνω.

Εδώ και μια βδομάδα ξεπρόβαλε δειλά το πρώτο καινούργιο σου βλασταράκι - ένα μικρό, τόσο δα μικρούτσικο φυλλαράκι που μεγάλωνε γοργά και που το ακολούθησαν κι άλλα. Χάρηκα τόσο σαν τα είδα, σαν είδα τη ζωή να παίρνει και πάλι «κεφάλι» από τη φθορά και να κερδίζει την παρτίδα! Τώρα περιμένω και το πρώτο σου λουλούδι να δώσει και πάλι χρώμα στο γλαστράκι σου.

Σ’ ευχαριστώ, κυκλαμινάκι μου. Που μου απέδειξες πως τίποτε δεν είναι τελειωμένο όταν υπάρχει όρεξη για ζωή. Που μου επιβεβαίωσες πως όλα είναι δυνατά όταν υπάρχει θέληση και πείσμα. Που μου θύμισες πως η ευγνωμοσύνη και η ανταπόδωση δεν έχουν εξαφανιστεί. Κι ας προέρχονται μοναχά από ένα ταπεινό κυκλάμινο.

Ταπεινό - και τόσο μεγαλειώδες!