Η μπούκλα

Η μάνα μου το έλεγε «η μπούκλα». Δεν ξέρω από πού προέρχεται το όνομα. Από μικρή έτσι το άκουγα και το είχα δεχτεί σαν αυτονόητο να λέγεται έτσι το πλαστικό σκεύος-θερμός με επένδυση από φελιζόλ που χρησίμευε για να κρατάει κρύο το νερό τόσο στις ανά την Ελλάδα εκδρομές της οικογένειας όσο και στο σπίτι τα καλοκαίρια - για να αποφεύγουμε να ανοίγουμε το ψυγείο εκατό φορές τη μέρα, να γίνεται ο καταψύκτης Σιβηρία και να χρειάζεται απόψυξη κάθε βδομάδα το αργότερο.

Η μπούκλα λοιπόν ανανεωνόταν κάθε χρόνο, μιας και η αυξημένη χρήση της κατέληγε στο να ραγίσει και να σπάσει το φελιζόλ και να αχρηστευτεί σαν θερμός. Θα μου πείτε, γιατί δεν αγοράζατε ένα κανονικό θερμός, από εκείνα που είχαν (τότε) γυάλινη εσωτερική επίστρωση και δεν χαλούσαν εύκολα. Κι αυτά τα δοκιμάσαμε. Αλλά ήταν ανισόρροπα τα αφιλότιμα, έπεφταν κάτω και γίνονταν θρύψαλα το γυαλί, οπότε καταλήξαμε στις μπούκλες – γαλάζιες, ροζ, άσπρες, φιστικί, κάθε χρόνο κι άλλο χρώμα.

Μέχρι το καλοκαίρι του 1979, που με είχαν πιάσει τα χειροτεχνικά μου γενικώς, κι αποφάσισα να πλέξω στην καινούργια μπούκλα ένα «ζακεττάκι» με βελονάκι και χοντρό νάυλον νήμα για να προστατεύεται το φελιζόλ. Μπλε το νήμα για να είναι ασορτί, μιας και η μπούκλα της χρονιάς ήταν γαλάζια, και με την ελπίδα να άντεχε για κανα δυο χρόνια.

Άντεξε 37! Ναι, καλά διαβάσατε - 37  χρόνια απόσταση έχουν οι δυο φωτογραφίες. Στην πρώτη είμαι στην κούνια του σπιτιού στο Λαγονήσι με ένα κέντημα αγκαλιά (είπαμε, περνούσα τη φάση της χειροτεχνίας) και την μισοτελειωμένη μπούκλα δίπλα μου. Στη δεύτερη είναι η ίδια μπούκλα πριν λίγες μέρες στην Άνδρο, όπου συνεχίζει να προσφέρει υπηρεσίες διατηρώντας κρύο το νερό - όχι γιατί δεν έχω (πλέον) άλλο τρόπο να το πετύχω αλλά για να κρατώ ζωντανή μια νοσταλγική συνήθεια χρόνων.

Δεν ξέρω από πού προέρχεται το όνομα της μπούκλας, δεν ρώτησα όταν είχα την ευκαιρία και πλέον είναι πολύ αργά για να το κάνω, έχει φύγει η μάνα μου - ωστόσο η μπούκλα του 1979 εξακολουθεί να υπάρχει (αλήθεια, τι γλυκόπικρο θυμητάρι...) και να μου φέρνει στο νου ανεκτίμητες στιγμές με τους αγαπημένους μου, που δεν είναι πια κοντά μου.

Η πλαστική μπούκλα με το φελιζόλ και το δαντελένιο ζακεττάκι - η ταπεινή, η τόσο πολύτιμη!

(Τη φωτογραφία της κούνιας την είχε τραβήξει απροειδοποίητα ο αδελφός μου, μέγα ζιζάνιο – εξ ου και το ξαφνιασμένο μου βλέμμα!)