Στους γονείς μου... στους γονείς σας... 

στους γονείς του κόσμου

Στα χρόνια της ακμής μας πιστεύουμε ότι είμαστε θεοί. Όλοι μας. Το πιστεύατε εσείς, το πιστεύουμε εμείς, (θα) το πιστεύουν και τα παιδιά μας. Είμαστε στην πιο ανθηρή, την πιο δυναμική φάση της ζωής μας.Παντοδύναμοι. Κρίνουμε, επικρίνουμε, κατακρίνουμε. Τους φίλους, τους γνωστούς, τους συγγενείς μας, εσάς. Εσάς κυρίως - τους γονείς μας. Αμφισβητούμε τις γνώσεις, τις απόψεις, τα όποια επιτεύγματά σας. Σας βλέπουμε λίγο συγκαταβατικά, λίγο απαξιωτικά, λίγο απορριπτικά και πολύ προστατευτικά, σαν να άλλαξαν οι ρόλοι κι είμαστε εμείς οι «γονείς» κι εσείς τα «παιδιά» μας.

Κι αυτό μέχρις ενός σημείου είναι αναμενόμενο. Μπορώ να πω και απαραίτητο. Για να πάμε παρακάτω. Για να ξεπεράσουμε την προηγούμενη γενιά και να πετύχουμε το κάτι παραπάνω. Μέχρις ενός σημείου όμως. Γιατί, όσο και να έχουμε πάει μερικά (ή πολλά) βήματα μπροστά, δεν παύετε να μας έχετε δείξει τον δρόμο - και δεν παύουμε να σας σεβόμαστε, να σας υπολογίζουμε, να σας αγαπάμε. Κι αν δεν το δείχνουμε πάντα, εσείς το ξέρετε πολύ καλά. Και παραβλέπετε τα λάθη και τα όποια ολισθήματά μας χαμογελώντας - μ’ εκείνο το χαμόγελο που τόσο καλά ξέρουμε και που τόση αγάπη και κατανόηση κρύβει μέσα του. Και που τόσο πολύ ζεσταίνει την καρδιά μας.

Ακόμη κι αν δεν το βλέπουμε πια, ακόμη κι αν είναι μόνο μέσα στη μνήμη και στην ψυχή μας.

Χαραγμένο βαθιά.