Κάθομαι κι αναρωτιέμαι - μήπως έχει δίκιο ο τζίτζικας;


Λέγαμε τις προάλλες ότι ο τζίτζικας περιμένει από 4 μέχρι και 17 χρόνια για να βγει από το χώμα και να απολαύσει τη ζωή πάνω στο δέντρο που τον φιλοξενεί. Κι αυτό μόνο για 1,5 μήνα, μιας και μετά αποχαιρετά οριστικά τον μάταιο τούτο κόσμο. Ένας μήνας και μισός - αλλά τι μήνας! Μέσα στο τραγούδι και την καλή χαρά, καταμεσής του καλοκαιριού, με εξασφαλισμένη την τροφή από το δέντρο «του» και μόνη έγνοια να βρει ταίρι και να σκαρώσει τζιτζικάκια. Κι όταν πετύχει τον στόχο της ύπαρξής του, γέρνει το κεφαλάκι ένα όμορφο δειλινό και σταματά για πάντα το τραγούδι.


Κι αναρωτιέμαι - μήπως έχει δίκιο; Αν υποθέσουμε (λέω, αν) ότι ξέρει πόσο σύντομη είναι η ζωή του. Ότι ξέρει πως ζει με ημερομηνία λήξης (κι ας μην ξέρει ποια είναι αυτή ακριβώς), όπως άλλωστε ισχύει και για μας, τα έλλογα όντα (που έχουμε πλήρη επίγνωση του αναπόφευκτου τέλους - το πώς και το πότε αγνοούμε μόνο). Τι κάνει λοιπόν ο σοφός μας φίλος; Βάζει το κεφάλι κάτω και μοιρολογεί; Αποσύρεται στα ενδότερα της ψυχής του και καταριέται τη μοίρα του; Πέφτει σε βαριά κατάθλιψη (ή και σε «σκληρά») για να σπρώξει όπως όπως τον χρόνο μέχρι το μοιραίο;


Όχι βέβαια, κάθε άλλο! Το ρίχνει στο κυνήγι του έρωτα και στο τραγούδι σκεπτόμενος, και πολύ σωστά, πως «μια ζωή την έχουμε / κι αν δεν την γλεντήσουμε / τι θα καταλάβουμε / τι θα καζαντίσουμε», χαίρεται την κάθε μέρα, την κάθε στιγμή του, και φεύγει πλήρης ημερών (κι ας είναι λίγες) απόλυτα ικανοποιημένος από την σύντομη ζωούλα του κι ευτυχής που εκπλήρωσε τον προορισμό του.


Κι όλα αυτά σε αντίθεση με τους περισσότερους από μας, τα έλλογα (επαναλαμβάνω) όντα, που με το παραμικρό μεμψιμοιρούμε, κατσουφιάζουμε, ομφαλοσκοπούμε με εμβρίθεια και, τελικά ξεχνάμε να ζήσουμε - με αποτέλεσμα να ξυπνήσουμε κάποιο πρωί και να καλημερίζουμε τον Άγιο Πέτρο! Αξίζει άραγε τον κόπο; Να αναβάλουμε συνέχεια για αύριο εκείνα που μπορούν να μας κάνουν ευτυχισμένους σήμερα; Επειδή σήμερα κάτι πιο σημαντικό (και καλά) έχουμε να κάνουμε; Αξίζει να χάνουμε ανατολές και δειλινά; Την ευωδιά της γαρδένιας; Ένα φιλί σε (και από) αγαπημένο πρόσωπο; Μια βόλτα με τον σκύλο μας; Την απόλαυση του τραγουδιού του τζίτζικα;


Κάθομαι κι ακούω τη χορωδία των ευτυχισμένων τζιτζικιών κι αναρωτιέμαι - μήπως έχουν δίκιο; Μήπως, τελικά, είναι πιο έξυπνα και φιλοσοφημένα όντα από εμάς, τα «έλλογα»;


Λέω - μήπως;