Κριτική για το βιβλίο μου «Πάροδος Μουσών 9»

Δήμητρα Παναρίτη, συγγραφέας

Το βιβλίο «Πάροδος Μουσών 9» της Βασιλικής Αποστολοπούλου είναι ένα μυθιστόρημα του οποίου η ιστορία διαδραματίζεται στη Βέροια τις δεκαετίες ’60 και ’70. Τα εκφραστικά μέσα που χρησιμοποιεί η συγγραφέας δίνουν ζωντάνια και αμεσότητα στο κείμενο ενώ οι αφηγηματικές τεχνικές, ο εσωτερικός μονόλογος αλλά και οι διάλογοι των προσώπων επιτρέπουν στον αναγνώστη να διεισδύσει στην ψυχολογία των ηρώων και να τους καταλάβει.

Η ιστορία έχει ως κεντρικό άξονα τη μάνα Ουρανία που παλεύει μόνη της να αναστήσει τα τρία κορίτσια της αφού τον άντρα της τον έχασε πολύ νέα. Η ζωή είναι απρόβλεπτη και τα σχέδια της μοίρας επιφυλάσσουν εκπλήξεις που δεν είναι πάντοτε ευχάριστες. Οι τρεις «μούσες» της η Μέλπω, η Θάλεια και η Κλειώ ακολουθούν διαφορετικά μονοπάτια και η Ουρανία είναι πάντα δίπλα να τις στηρίζει, να τις ”επιπλήττει”, να τις αγκαλιάζει, να ακούει τις στενοχώριες και τις ανησυχίες τους χωρίς να στέκεται εμπόδιο στα όνειρα και τις επιθυμίες τους. Η καθεμία έχει τη δική της προσωπικότητα και την ώρα των κρίσιμων αποφάσεων επιχειρηματολογούν στηρίζοντας με σθένος τις επιλογές τους. Ακόμα και τις λάθος φροντίζουν να τις διορθώνουν γιατί η ζωή είναι δική τους, τους ανήκει και αυτό το έμαθαν νωρίς από τη δυναμική Ουρανία.

Η σχέση μάνας - κοριτσιών δεν είναι συγκρουσιακή αλλά εκείνη που δημιουργεί ολοκληρωμένες προσωπικότητες που σε βάθος χρόνου μαθαίνουν να σέβονται, να αγαπούν και να κατανοούν. Η Ουρανία παρά τις δυσκολίες, τις κοινωνικές προκαταλήψεις και τις αντιρρήσεις που ενίοτε εκφράζει, καταφέρνει να αναπτύξει ισχυρούς δεσμούς ανάμεσα σε εκείνη και τις κόρες της, ικανούς να τις κρατήσει ενωμένες σαν μια γροθιά μέχρι το τέλος. Ο εγωισμός, η κόντρα και οι παρεξηγήσεις δεν έχουν θέση στη σχέση μάνας – παιδιού αφού βλάπτουν συναισθηματικά και οδηγούν στην απογοήτευση και τον θυμό.

Ο ρόλος της μάνας θεωρείται πετυχημένος όταν δεν αποβλέπει σε τίποτα παρά μόνο στο καλύτερο για τα παιδιά της και όταν δεν περιμένει ανταπόκριση από την αγνή αγάπη προς το παιδί της. Αυτή η αγνή αγάπη είναι που στο τέλος μας κάνει να θέλουμε να έχουμε ως σταθερό σημείο αναφοράς το σπίτι μας, την οικογένειά μας!