Παρουσίαση Θεσσαλονίκης

Από την εισήγηση της Νούλης Τσαγκαράκη  για το μυθιστόρημά μου «Πάροδος Μουσών 9»

Προχωρώντας στην ψηλάφηση του βιβλίου θα σταθώ στον ευφάνταστο τίτλο και στους συμβολισμούς του. «Πάροδος» και όχι «οδός». Η συγγραφέας εντάσσει την ιστορία της στους δρόμους τους μικρούς, στις μικρές γειτονιές, εκεί απ’ όπου πηγάζουν οι προσωπικές της μνήμες, έχοντας όμως πλήρη συνείδηση πως αυτές οι πάροδοι οδηγούν στους δρόμους τους μεγαλύτερους, τους κεντρικούς, εκείνους που συνθέτουν το μεγάλο καμβά της ζωής, όπως η ιστορία που μας αφηγείται. Η ιστορία που ξεκινά από την Ουρανία και, ανοίγοντας σαν βεντάλια, σχηματίζει τη σύνθετη εικόνα μιας κοινωνίας που μετασχηματίζεται. 

«Μουσών 9». Μ’ ένα εύρημα μας υπενθυμίζει τον αριθμό των μουσών, μιας και στο βιβλίο δεν υπάρχει θέση για όλες. Μας γνωρίζει τις τέσσερεις από τις εννέα. Τις τρεις αδελφές, οι οποίες μεγαλώνουν κάτω από τη σκέπη της χήρας, από τα είκοσι τέσσερα της χρόνια, μαμάς Ουρανίας, της γυναίκας που η ζωή δεν της χαρίστηκε καθόλου, της «ζάβαλης μάικω», της τυραννισμένης μανούλας δηλαδή, όπως τη χαρακτηρίζει η κόρη της.  Της Ουρανίας, που λίγο αν  μεταφέρουμε τον τόνο στην προπαραλήγουσα γίνεται Ουράνια, εξαίσια δηλαδή, όπως θα αναδειχθεί στην πορεία η ηρωίδα, την οποία μπορεί να προσπερνούν τα γεγονότα και οι αντιλήψεις που αλλάζουν, δεν την πτοούν όμως.  Επιμένει να κρατά σφιχτά τα χέρια των παιδιών της όποτε εκείνα βρεθούν σε ανάγκη.

Από την εισήγηση της Κατιάνας Στρατηγίου για την ποιητική μου συλλογή  «Αποτυπώματα».

Ο δοκιμιογράφος  Τζόζεφ  Ζουμπέρ είπε:
‘’Δεν θα βρεις ποίηση πουθενά, αν δεν κουβαλάς κάποια μαζί σου’’
Τι είναι αλήθεια η ποίηση?  Είναι ένα  μακροβούτι χωρίς ανάσα στο σκοτάδι  που επιχειρεί να βγει στο φως και να σου δείξει τον δρόμο? Η εσωτερική μας ωριμότητα? Ή η με επιμέλεια καλά κρυμμένη παιδική μας ψυχή? 

Την Βασιλική Αποστολοπούλου  γνωρίσαμε ως ιατρό, ως θεράποντα  του σώματος, αφού αυτή την επιστήμη σπούδασε, αυτό το επάγγελμα-λειτούργημα άσκησε. Η ευαισθησία όμως  που την διακρίνει, οι ανησυχίες της, η παρατηρητικότητα και μαζί ένα αίσθημα νοσταλγίας ζητούσαν να βρουν κι άλλες διεξόδους. Και αυτά βρέθηκαν. Μέσα από την γραφή. Στον πεζό της λόγο - κυρίως  όμως  μέσα από την ποίηση - καταθέτει  ενώπιόν  μας αγωνίες, οράματα, ελπίδες. Αγγίζει μέσα  από τις δικές της ευαισθησίες  χορδές  της ψυχής μας.  Αναπολεί  νοσταλγεί  και συγχρόνως καταγράφει  το χθες αλλά και το σήμερα, σε τομείς όχι μόνο προσωπικούς αλλά και κοινωνικούς.