Ελληνίδα μάνα

Οι πανελλήνιες

-         Δεν διαβάζει σου λέω, καταλαβαίνεις;

-         Ομολογώ πως όχι έτσι μπερδεμένα που μου τα λες. Ηρέμησε κι έλα να το πάρουμε από την αρχή.

-         Ποια αρχή… Στο τέλος φτάσαμε και το βλέπω και οριστικό.

-         Ποιο τέλος βρε αδελφή, τι λες;

-         Το τέλος των προσπαθειών, του αγώνα, των ελπίδων και των προσδοκιών μας.

-         Ώπα! Τώρα είναι που δεν καταλαβαίνω γρυ έτσι δραματικά που μου τα παρουσιάζεις.

-         Δραματικά είναι από μόνα τους, δεν έχουν εμένα ανάγκη για να γίνουν.

-         Λοιπόν κόψε τη μελούρα και μίλα ξεκάθαρα μπας και βγάλω κάποια άκρη. Ποιος αγωνίζεται και γιατί έφτασε το τέλος;

-         Ο κανακάρης μου που δίνει πανελλήνιες και μαζί του κι εγώ κι ο πατέρας του.

-         Αχά! Δίνετε κι εσείς μαζί του;

-         Εμείς κι αν δίνουμε! Μόνο στην αίθουσα να γράψουμε που δεν θα μπούμε -όλα τα υπόλοιπα μαζί τα περνάμε. Τα νεύρα του, την αγωνία του, τα έξοδα (αυτά τα περνάμε μόνοι μας), το διάβασμα.

-         Εκτός από τα έξοδα, που έτσι κι αλλιώς δικά σας είναι, τα υπόλοιπα είναι δικά του κι εσείς απλά θα έπρεπε να δείχνετε κατανόηση και υπομονή κι όχι να τα περνάτε μαζί του, όπως λες. Ο καθένας με τις έγνοιες του και ο γιόκας σας με τις δικές του.

-         Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις.

-         Εγώ γιατί τα κατάφερα με το δικό μου το καμάρι; Αλλά πριν σου κάνω κήρυγμα, πες μου τι έλαχε και είσαι στα μαύρα πανιά;

-         Έλαχε πενταήμερη.

-         Παρακαλώ;

-         Αυτή η ρημάδα η πενταήμερη μας κατέστρεψε. Την βάζουνε και νωρίς βλέπεις, Μάρτη μήνα, για να μην ξεμυαλιστούν, λέει, καθώς θα κοντεύουν οι πανελλήνιες και να στρωθούν στο διάβασμα.

-         Σωστό αυτό.

-         Σωστό για προσγειωμένα παιδιά. Για κάτι φευγάτα σαν το δικό μου είναι καταστροφή. Γύρισε από την πενταήμερη έχοντας την αίσθηση ότι πάει, τέλειωσε η χρονιά, ό,τι είχαμε να κάνουμε το κάναμε και τέρμα τα διαβάσματα - σχολείου και πανελληνίων.

-         Κακό αυτό.

-         Ολέθριο. Και τι δεν έχουμε πει, και τι δεν έχουμε κάνει. Εκεί αυτός. «Όσο διάβασα, διάβασα» μας λέει, «τα ξέρω, πάω για να γράψω και να περάσω». Εν τω μεταξύ άλλα μας λένε οι καθηγητές στο φροντιστήριο - αλλά εκείνος πέρα βρέχει.

-         Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει.

-         Τι να σου θυμίζει εσένα… Η δικιά σου η κόρη πέρασε με την πρώτη, άλλο αν έδωσε ξανά για να μπει σε καλύτερη σχολή.

-         Κάτι λάθος τα θυμάσαι αδελφή αλλά δεν σε παρεξηγώ, έχεις τον καημό σου να τα παραποιεί όλα.

-         Λάθος γιατί;

-         Γιατί πρώτον η κοράκλα μου έκανε μια από τα ίδια με τον δικό σου σε σχέση με την πενταήμερη, πανάθεμα τις εμπνεύσεις τους. «Κλείδωσε» μέσα της κι αποφάσισε πως ό,τι διάβασε, διάβασε και δεν γράφει άλλο το μυαλό της, τρομάρα της.

-         Και το δεύτερο;

-         Το δεύτερο; Πέρασε, όπως λες, αλλά πού; Ιχθυοκαλλιέργειες Μεσολογγίου! Όχι ότι έχω κάτι με τις ιχθυοκαλλιέργειες, μια χαρά σχολή είναι για όποιον έχει ανάλογα ενδιαφέροντα. Αλλά η Χρυσάνθη; Που δεν βάζει ψάρι στο στόμα της και την πιάνει αλλεργία με το που βλέπει λέπια; Δεν πήγε ποτέ, εννοείται, απλά ξανάδωσε αφού μας έφαγε τον μισό προϋπολογισμό σε φροντιστήρια και ιδιαίτερα.

-         Τώρα που το λες θυμάμαι πως είχε περάσει μεγάλη απογοήτευση τότε η ανιψιά μου.

-         Μόνο απογοήτευση; Στο τσακ γλιτώσαμε την κατάθλιψη. Βέβαια! Και δεν ήταν μόνο που δεν πέρασε εκεί που ήθελε -ήταν πριν και πάνω απ’ όλα ο πληγωμένος της εγωισμός. Αυτή; Η πρώτη μαθήτρια στην τάξη; Που έπαιρνε τα 19ρια με μισή ώρα διάβασμα; Και που είχε την απόλυτη σιγουριά πως θα της ανοίξουν τις πύλες του πανεπιστημίου και θα της πουν «ορίστε, περάστε κυρία Αϊνστάιν χωρίς εξετάσεις»; Και να την πατήσει πού; Στα μαθηματικά, το δυνατό χαρτί της, και την πολιτική οικονομία, βιπεράκι για διάβασμα στην παραλία;

-         Και πώς το ξεπεράσατε;

-         Θυμάμαι σαν και τώρα τη στιγμή που με πήρε τηλέφωνο στη δουλειά η πεθερά μου - ήταν σπίτι τη μέρα που γύρισε το καμάρι μου από τα μαθηματικά. Ανάστατη η γυναίκα μου είπε «έλα αμέσως, η Χρυσάνθη δεν είναι καλά, έσπασε με μια κλωτσιά τη γλάστρα με το γεράνι και μετά κλείστηκε στο δωμάτιό της». Έφυγα άρον άρον από την Τράπεζα και πήγα σφαίρα στο σπίτι.

-         Και;

-         Είχε κλειδωθεί. Της είπα «ή ανοίγεις τώρα ή ξαναφεύγω για τη δουλειά μου, δεν έχω χρόνο και διάθεση για νάζια και υστερίες». Άνοιξε αμίλητη, τούμπανο στο κλάμα. Δεν μίλησε, δεν μίλησα. Την έβαλα στο αμάξι και πήγαμε σε μια καφετέρια στην παραλιακή. Αμίλητες πάντα. Πίναμε τον φραπέ αγναντεύοντας τη θάλασσα όταν ξέσπασε. Τάβαλε με τον εαυτό της και μόνο, τον έλουσε με όποιο κοσμητικό μπορείς να φανταστείς, ζήτησε συγγνώμη για τα «τζάμπα έξοδα» που είχαμε κάνει για χάρη της και στο τέλος με κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο θλίψη κι απελπισία. «Την πάτησα μαμά… Τι θα κάνω τώρα;»

-         Κι εσύ;

-         Εγώ απλά την αγκάλιασα και της είπα ότι αυτό το μεγάλο χαστούκι στον εγωισμό και την περηφάνια της, το πρώτο στη ζωή της, θα ήταν πολύτιμο μάθημα αν αποφάσιζε να το δει στη σωστή του διάσταση. Ότι τα λάθη είναι μέσα στη ζωή μας αρκεί να διδασκόμαστε από αυτά κι ότι δεν πειράζει να πέφτουμε και να χτυπάμε αρκεί να σηκωνόμαστε αμέσως μετά.

-         Το κατάλαβε;

-         Απόλυτα. Απόδειξη ότι την επόμενη χρονιά πέρασε από τους πρώτους στην Διοίκηση Επιχειρήσεων που ήθελε πάντα.

-         Ωραία όλα αυτά, μια χαρά μπήκατε σε σειρά. Εμένα μου λες τι να κάνω με τον κανακάρη μου;

-         Δεν μπορείς να κάνεις και πολλά πέρα από υπομονή και ψυχραιμία -κι ας βράζεις μέσα σου. Μακάρι να καταλάβει έγκαιρα πως τώρα είναι η τελική ευθεία, τώρα πρέπει να φορτσάρει και να τα δώσει όλα, που λένε και στη γλώσσα τους, για να πετύχει τον στόχο του.

-         Αλλιώς;

-         Αλλιώς θα αναλάβει η ζωή να τον διδάξει όσα δεν μπόρεσες εσύ. Και τα μαθήματα της ζωής, πίστεψέ με, είναι πιο αποτελεσματικά και ανεξίτηλα από κάθε γονική διδαχή και νουθεσία.