Σάββατο 19 Μαΐου 2018


Καρπούζι και Βερσαλλίες

Το πρώτο καρπούζι για φέτος και με μεγάλη επιτυχία. Ώριμο, στη σωστή του φάση ανάπτυξης και πολύ γλυκό, πραγματικά γεύεσαι καλοκαίρι. Αγαπημένο φρούτο κι ας είναι «βουβό» -δεν ξέρεις τι θα σου βγει, εξ ου και η έκφραση «μάπα το καρπούζι». Ωστόσο υπάρχει κάποιο μικρό μυστικό που μπορεί να σε εξασφαλίσει κατά το δυνατόν για να το πετύχεις, να τρώγεται τουλάχιστον - ο ήχος του.

Μου το έμαθε ο πατέρας μου τα χρόνια εκείνα τα παλιά, που με δίδασκε τόσα και τόσα. «Το καρπούζι πρέπει να το χτυπάς με την παλάμη», μου έλεγε. «Όχι δυνατά, να το πονέσεις (!), αλλά απαλά και με το αυτί κολλημένο σχεδόν επάνω του. Αν ο ήχος είναι σκληρός, συμπαγής, τότε είναι άγουρο ακόμα και πολύ κακώς το κόψανε. Αν είναι υπόκωφος, σαν αντηχείο, τότε είναι ώριμο και κατά κανόνα γλυκό».

Θυμήθηκα τα λόγια του όταν, φοιτήτρια Ιατρικής ακόμη, μας μάθαιναν επίκρουση στην Παθολογία. Ξέρετε, αυτό που ακουμπάς την παλάμη σου στην πλάτη του ασθενή και με τον δείκτη του άλλου χεριού χτυπάς απαλά την ράχη της. Αν ο ήχος που έρχεται είναι συμπαγής, τότε υπάρχει πύκνωση στον πνεύμονα, άρα φλεγμονή, άρα πιθανή πνευμονία. Αν όμως ο ήχος είναι υπόκωφος, τότε ο πνεύμονας είναι μια χαρά γεμάτος αέρα, σαν αντηχείο, οπότε την γλιτώσαμε την πνευμονία και πάμε να ψάξουμε αλλού την αιτία του προβλήματος.

Αυτά τα πρακτικά (κι ας μην ήξερε από ιατρική) μου έμαθε ο πατέρας μου για το καρπούζι το οποίο, σημειωτέον, έτρωγε πάντα με πιρούνι και μαχαίρι. Όχι γιατί είχε γεννηθεί στις Βερσαλλίες, αγροτόπαιδο ήταν που με πολλές δυσκολίες και ξενύχτια στα χωράφια κατάφερε να σπουδάσει και να γίνει Δάσκαλος ( το Δ κεφαλαίο) κι αγροτόπαιδο είμαι κι εγώ - και περηφανεύομαι ιδιαίτερα γι αυτό, παιδιά της γης και οι δυο μας. Κι ενώ έτρωγε π.χ. τα παϊδάκια με το χέρι (όπως κι εγώ άλλωστε, αλλιώς δεν τα φχαριστιέμαι), στο καρπούζι είχε μια ιδιαιτερότητα -το ήθελε με πιρούνι και μαχαίρι.

Το τι τον πειράζαμε εγώ κι ο αδελφός μου  γι αυτό δεν λέγεται! Τι κόμη, τι μαρκήσιο, τι Βερσαλλίες του κολλάγαμε - αλλά εκείνος, ατάραχος, μας εξηγούσε απλά ότι τα κουκούτσια πρέπει να βγαίνουν πριν φτάσει το ζουμερό φρούτο στο στόμα μας κι όχι «να εκτοξεύονται μετά» όπως έλεγε χαρακτηριστικά, γι αυτό και επέμενε στο μαχαιροπίρουνο. Κι εμείς, παλιόπαιδα, για να τον πειράξουμε αρπάζαμε από μια φέτα και την μασουλούσαμε απολαυστικά με τα κόκκινα ζουμιά να λεκιάζουν την μπλούζα και τα κουκούτσια να «εκτοξεύονται» προς κάθε κατεύθυνση.

Πατέρα μου λατρεμένε, αν με βλέπεις από κάπου εκεί ψηλά, ελπίζω να χαίρεσαι που βελτιώθηκα σαν συμπεριφορά και χρησιμοποιώ τουλάχιστον το πιρούνι για να βγάζω τα κουκούτσια από το καρπούζι -το μαχαίρι το βαριέμαι, να σας πω- αν και πολύ θα ήθελα να κρατώ και πάλι μια φέτα στο χέρι και να την απολαμβάνω σαν και τότε που ήμουνα παιδί.

Έγινα, στην τελική,  κι εγώ εν μέρει «Βερσαλλίες»!


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου