Μήπως;

Τα παιδιά μας σε μεγάλο ποσοστό απαξιώνουν πολλά από εκείνα που εμείς μάθαμε (και τους μάθαμε) πως είναι άξια σεβασμού και αγάπης: η ελληνική γλώσσα (βλέπε γκρίκλις), η ελληνική σημαία (βλέπε αδιαφορία στο αντίκρυσμά της), η ελληνική ιστορία (βλέπε τραγική άγνοια κεφαλαιωδών γεγονότων).

Και μεμφόμαστε γι αυτό το εκπαιδευτικό μας σύστημα (δικαίως σε μεγάλο βαθμό) και τα ίδια τα "αδιάφορα, κακομαθημένα, αλλοτριωμένα και αλωμένα" παιδιά μας.

Αλλά μήπως να το δούμε κι αλλιώς; Μήπως, πέρα από μια γενικότερη "επαναστατική και αντικονφορμιστική" αντίδραση, τα παιδιά μας βγάζουν μέσα από αυτήν την απαξίωση όλη τους την πίκρα και την απογοήτευση για το τέλμα που τα έχουμε οδηγήσει; Για την πατρίδα (όχι την Ιδέα αλλά την χειροπιαστή πραγματικότητα) έτσι όπως διαμορφώθηκε και που λίγο άπτεται όλων αυτών των ωραίων και ιδανικών που εμείς προσπαθήσαμε να τους διδάξουμε;

Λέω, μήπως;