«Παγκόσμια Μέρα κατά της Φυματίωσης» η σημερινή –

κι εδώ ένα σχετικό απόσπασμα από το βιβλίο μου

«Πάροδος Μουσών 9»

«Φυματίωση, κυρία Άνταμς. Έχετε φυματίωση».

Η Θάλεια κοιτούσε τον γιατρό με φρίκη. Φυματίωση; Τι φυματίωση; Ποιος είχε φυματίωση; Αυτή; Αποκλείεται! Ήταν η πιο γερή, η πιο ανθεκτική από τις τρεις αδελφές, «βλάχα» την έλεγε γελώντας η Μάρω  για τα κόκκινα μάγουλά της όταν ήταν μικρή, κάποιο λάθος είχε γίνει, δεν υπήρχε περίπτωση να έχει φυματίωση, αδύνατον.

«Λυπάμαι, κυρία Άνταμς. Η ακτινογραφία το δείχνει καθαρά - να, αυτή η μικρή σκιά εδώ χαμηλά, βλέπετε;»

Τίποτε δεν έβλεπε εκεί χαμηλά, ποια σκιά και κουταμάρες, σάμπως και καταλάβαινε από αυτά, γιατρός ήταν; Τίποτε δεν έβλεπε, η σκιά ήταν στα μάτια της κι όχι στην πλάκα, ξαφνικά όλα είχαν θαμπώσει και δεν διέκρινε ούτε καν τον γιατρό, τι είχε πάθει; Ήταν τα δάκρυα, συνειδητοποίησε ξαφνικά, που είχαν μαζευτεί και δεν έλεγαν να κυλήσουν, καλύτερα, να μη γίνει και ρεζίλι στον ξένο άνθρωπο, που κάτι της έλεγε πάλι.

«Κυρία Άνταμς είστε καλά; Να σας φέρω λίγο νερό;»

Καλά… «Τι καλά», της ήρθε να ουρλιάξει, πώς να είναι καλά, φυματίωση της έλεγε, όχι γρίπη. Άτιμη αρρώστια. Σε τρώει σιγά σιγά, σε σκάβει ύπουλα, οι δυνάμεις σου σε εγκαταλείπουν, αιμοπτύσεις, μαντήλια με άλικο χρώμα, ο πυρετός σε εξουθενώνει - και βήχας... Βήχας ανεξέλεγκτος, εξαντλητικός, να σε πνίγει, να σε διαλύει μέρα με τη μέρα. Σαν την (πώς την έλεγαν, αλήθεια), α,  ναι, το θυμήθηκε, σαν την Μαργαρίτα, την «Κυρία με τις καμέλιες» που είχε διαβάσει παλιά στην Βιβλιοθήκη. Ακόμα θυμόταν το κλάμα που είχε κάνει παρακολουθώντας την να σβήνει λίγο λίγο. Και να τώρα  που ήταν η ίδια καταδικασμένη να ζήσει αυτό το μαρτύριο, αυτόν τον αργό θάνατο.

«Κυρία Άνταμς! Για όνομα του Θεού, τι είναι αυτά που λέτε;»

Η φωνή του γιατρού, έκπληκτη και αυστηρή μαζί, την ξανάφερε στην πραγματικότητα. Τον κοίταξε ξαφνιασμένη κι αμέσως έγινε κατακόκκινη από την ταραχή καθώς συνειδητοποίησε ότι μιλούσε δυνατά τόση ώρα κι έβγαζε την αγωνία της από το άκουσμα της είδησης σαν παραλήρημα.

«Συγνώμη... συγνώμη» τραύλισε ταραγμένη «αλλά... καταλαβαίνετε... μια τέτοια είδηση σε αποδιοργανώνει όσο νάναι... ιδίως άμα δεν το περιμένεις». Πήρε βαθιά ανάσα, ήπιε λίγο από το νερό που της είχε ήδη φέρει και, βρίσκοντας σχεδόν εντελώς την ψυχραιμία της, τον ρώτησε με σταθερή φωνή.

«Και τώρα τι κάνουμε γιατρέ μου;»

«Κατ’ αρχήν να ηρεμήσετε. Η φυματίωση δεν είναι πια η μοιραία αρρώστια που ήταν κάποτε – τον καιρό που ο Δουμάς έγραφε την «Κυρία με τας καμελίας». Η ιατρική έχει προχωρήσει πολύ από τότε. Υπάρχουν θεραπείες που συνεχώς βελτιώνονται, υπάρχουν φάρμακα που την εξαλείφουν τελείως, που την έχουν κατεβάσει στο επίπεδο μιας απλής, αν και επίμονης, λοίμωξης. Κι εσείς δεν έχετε καν σοβαρή εικόνα. Μια μικρή, αδιόρατη σκιά στον πνεύμονα, τυχαίο εύρημα επειδή κάνατε εξετάσεις για να πάρετε βίζα για την Αμερική. Ούτε συμπτώματα ούτε τίποτε. Άδικα πανικοβάλλεστε, κυρία Άνταμς», κατέληξε χαμογελώντας της.

«Εντάξει είμαι, ήταν απλά μια αντίδραση στο ξάφνιασμα και ζητώ και πάλι συγνώμη. Συνήθως είμαι πολύ ψύχραιμη στα ανάποδα που μου συμβαίνουν... κατά καιρούς» του γύρισε το χαμόγελο. « Και τι θα πρέπει να κάνω για να το ξεπεράσω;»

«Η θεραπεία είναι φαρμακευτική και κρατά από έξι μήνες μέχρι ένα χρόνο, ανάλογα. Στη δική σας περίπτωση οι έξι μήνες είναι παραπάνω από αρκετοί για να εξαφανιστεί εντελώς το μικρόβιο και να είστε σαν να μην αρρωστήσατε ποτέ».