«Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι να 'ναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις»

Με όλον μου τον σεβασμό και το δέος, μεγάλε μου Κωνσταντίνε Καβάφη, επίτρεψέ μου σήμερα, Μέρα της Ποίησης, να υποβάλω ταπεινά και με γνώση της ασημαντότητάς μου μια άλλη οπτική για την μέσα μας Ιθάκη - θεωρώντας πάντοτε την δική σου ασύγκριτη και ανυπέρβλητη…

Η μέσα σου Ιθάκη

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη

Μη βιαστείς να την συναπαντήσεις

Κοίταξε να χαρείς τ’ ατέλειωτο ταξίδι

Ακούμπα τις παλάμες στην κουπαστή του πλεούμενου

Κι άσε την ματιά σου να ταξιδέψει στο πέλαγο

Και στην μέσα σου Ιθάκη

Εκείνη που κουβαλάς στην ψυχή σου

Όλα τα χρόνια του ξενιτεμού

Γύρνα πίσω στα χρόνια τα παλιά

Τότε που, νιος ακόμα, την μετρούσες απ’ άκρη σ’ άκρη

Καβαλάρης παράτολμος σε περήφανο άτι

Κι εκείνη σου χάριζε αγάπη και γνώση

Και τους καρπούς της γης και της ψυχής της

Απλόχερα, αφειδώλευτα, ανυπόκριτα

Μη βιαστείς να φτάσεις στην Ιθάκη την σημερνή

Γιατί μπορεί πολλά να απογοητευτείς

Και να θλιβεί η καρδιά σου

Την Πηνελόπη μη στοχάσαι πως θάβρεις 

Να σε καρτερά υπομονετικά στο υφάδι

Την πήρε ο Αντίνοος σε μέρη μακρινά

Και πια δεν σε συλλογάται

Κι ο γιος σου ο Τηλέμαχος

Π’ άφησες βυζασταρούδι ακόμη

Μην ξαφνιαστείς αν δεν σ’ αναγνωρίσει

Ή, ακόμα πιο πικρά,

Σ’ αναγνωρίσει και στρέψει αλλού τη ματιά

Γιατί χώρια σου μεγάλωσε 

Και πια για πατέρα δεν σε ξέρει

Μονάχα ο Άργος, το κουτάβι σου, 

Που χρόνια σε προσμένει να φανείς ξανά

Κρατά τη μυρωδιά σου στα γέρικα ρουθούνια του

Κι θα σε θυμηθεί καθώς θα σκύψεις 

Να τον χαϊδέψεις με μάτι θολό από το δάκρυ

Θα σου κουνήσει την ουρά μ’ αγάπη

Και θα σβήσει ευτυχισμένος που σε ξανάδε

Γι αυτό σου λέω, Δυσσέα ταξιδευτή,

Άσε το πλεούμενο να σε πάρει σε μέρη μακρινά

Και κράτα στην καρδιά και στην μέσα ματιά σου

Την Ιθάκη που σ’ ανάθρεψε κι αγάπησες πολύ

Κι αν σε φέρει η ρότα σου κάποια μέρα σιμά της

Άλλαξέ την κι απομακρύνσου σιωπηλά

Γιατί η Ιθάκη σου δεν θάναι ποτέ 

Ίδια ξανά…