Οι άθλοι του Ηρακλή
Η ζήλια

Κάτι μου φταίει και δεν ξέρω τι αλλά ώρες ώρες είμαι κακόκεφος χωρίς να μπορώ να καταλάβω γιατί και το είπα στον Ρόμπι μπας και με βοηθήσει κι εκείνος γέλασε και μου είπε, κακόκεφος εσύ που είσαι χαζό παιδί χαρά γεμάτο; κι εγώ θύμωσα που με κορόιδευε και τότε μου είπε, ΟΚ δεν σε πειράζω άλλο, έλα να το ψάξουμε και πρώτα πρώτα πρέπει να παρατηρήσεις πότε σε πιάνει αυτό το κακόκεφο, τι γίνεται και χαλιέσαι και πολύ τον θαύμασα που είναι τόσο σοφός κι ακολούθησα τη συμβουλή του αλλά δεν έβγαλα άκρη στην αρχή, που κυνηγούσα τον Λέστερ και μου ξέφυγε δεν με χάλασε, που την έπεσα του Μαξ που μπήκε στην αυλή και του έκανα χαρούλες κι εκείνος με πρόγκηξε δεν με χάλασε μέχρι που μας κουβάλησε η μάνα μέσα στο σπίτι την καινούργια γάτα, την Μάγια, και μας την κοτσάρησε πάνω στο κρεβάτι λέγοντας θα την αφήσω εδώ να σας συνηθίζει και να την συνηθίζετε σιγά σιγά και πολύ συγχίστηκα που έπιασε και το μαξιλάρι η κυρία και που την πρόσεχε τόσο πολύ η μάνα και τότε μου ήρθε φλασιά, αυτό μου έφταιγε, που η μάνα όλο την κανακεύει κι όλο μας λέει αυστηρά να μην την πειράξουμε και σιγά, τα άλλα γατιά γιατί τα πειράζουμε και μας αφήνει, άρα αυτήν την αγαπάει πιο πολύ από όλα μας, και γύρισα και το είπα στον Ρόμπι με τρόπο μπας και μ’ ακούσει η μάνα και θυμώσει κι εκείνος με κοίταξε ξαφνιασμένος και μου είπε, σήκω να πάμε μια βόλτα έξω να τα πούμε με την ησυχία μας κι αρχίσαμε τα πάνω κάτω στην αυλή και μου εξήγησε ότι το κακόκεφο που με πιάνει λέγεται ζήλια κι ούτε που ήξερα τι πα να πει αυτό και μου ξαναεξήγησε ότι ζήλια είναι όταν μας κακοφαίνεται που κάποιος άλλος έχει ή νομίζουμε πως έχει κάτι παραπάνω από μας όπως πιο πολλές κροκέτες ή πιο πολλά παιχνίδια ή, στην περίπτωσή της Μάγιας, πιο μεγάλη προσοχή από τη μάνα και γι αυτό νομίζουμε ότι δεν μας αγαπάει τόσο όσο εκείνη αλλά αυτό είναι λάθος, η μάνα αγαπάει όλα τα παιδιά της το ίδιο, απλά κάποια κάποτε τα προσέχει λίγο πιο πολύ γιατί το έχουν ανάγκη όπως η Μάγια που έμεινε πέντε μήνες σε ένα κλουβί άρα θέλει πολλή αγάπη και πολλά χάδια για να ξεθαρρέψει και να γίνει μια από μας κι ότι μου κακοφαίνεται αυτό γιατί ως τώρα εγώ ήμουν ο μικρότερος κι είχα τα πιο πολλά χάδια και τι να πει κι εκείνος, ο Βούδας, που από μικρό ακόμα του κουβάλησε η μάνα και την Ζενέβ και τον Λέστερ και εμένα και την Μάγια σαν νέα αδελφάκια αλλά ποτέ δεν ζήλεψε, ίσα ίσα που μας καλοδέχτηκε όλα και βοήθησε τη μάνα να μας μεγαλώσει σωστά και να αγαπιόμαστε όλα μαζί γιατί έτσι γίνεται στις αγαπημένες οικογένειες, τα μεγαλύτερα αδέλφια προσέχουν και μαθαίνουν πράματα  στα μικρότερα και κανένα δεν ζηλεύει το άλλο γιατί η μάνα κι ο πατέρας μας αγαπούν όλα το ίδιο κι εγώ τον κοίταξα με θαυμασμό και του είπα, αδελφέ μου εσύ γεννήθηκες σοφός και γεμάτος καλοσύνη και είμαι πολύ τυχερός που σε έχω αδελφό και του έκανα μια μεγάλη γλυψιά κι έτρεξα στην Μάγια να την κάνω μια μεγάλη αγκαλιά όμως εκείνη τρόμαξε και κρύφτηκε κάτω από το σκέπασμα αλλά δεν με πείραξε, μου φτάνει που δεν την ζηλεύω πια και σιγά σιγά θα γίνουμε τα καλύτερα φιλαράκια, να μου το θυμάστε!