«Πικροδάφνη η παραγνωρισμένη» έγραφα προχθές

Σαν και κάποιους ανθρώπους στη ζωή μας που είναι πάντα «εκεί» - αθόρυβοι, χαμογελαστοί, έτοιμοι να την ομορφύνουν με το χαμόγελο και την θετική τους ενέργεια. Συχνά παραγνωρισμένοι αφού επιλέγουμε να συναναστρεφόμαστε περισσότερο άλλους, πιο «ενδιαφέροντες», πιο «ευγενείς» κι αυτούς να τους προσπερνούμε θεωρώντας τους δεδομένους και, άρα, μη χρήζοντες ιδιαίτερης προσοχής.

Μέχρι που οι «ενδιαφέροντες» και «ευγενείς» αποδεικνύονται κατώτεροι της εκτίμησης και των προσδοκιών μας. Απομυθοποιούνται, συρρικνώνονται, ξεθωριάζουν, χάνονται. Κι εκεί, μετά την απογοήτευση για την πλάνη μας (συχνά χρόνων) «ανακαλύπτουμε» τους ανθρώπους/πικροδάφνες που παραμένουν πάντα εκεί και περιμένουν υπομονετικά να ανοίξουν τα μάτια της ψυχής μας για  να τους «δούμε», να τους εκτιμήσουμε  και να τους αγκαλιάσουμε με ευγνωμοσύνη για την πολύτιμη κι αθόρυβη πολύχρονη παρουσία τους στην καθημερινότητά  μας.

Η μάνα Ζωή διδάσκει με πολλούς τρόπους -αρκεί να έχουμε ευήκοες ψυχές!