Κριτική στο μυθιστόρημα «ΔΩΡΟΘΕΑ»
 της Βασιλικής Αποστολοπούλου

Διάβασα πρόσφατα το μυθιστόρημα ΔΩΡΟΘΕΑ της Βασιλικής Αποστολοπούλου, σχεδόν απνευστί. Ένα καλογραμμένο και καλοστημένο μυθιστόρημα όπου η θεματολογία, οι χαρακτήρες και η τεχνική έχουν επιλεγεί και σμιλευτεί πολύ προσεκτικά και με επιδεξιότητα από την συγγραφέα.

Το θέμα του βιβλίου της, σύγχρονο και επίκαιρο, αφορά τις επιλογές και την τύχη μιας ηρωίδας, της Δωροθέας, που κινείται πάνω σε ένα αδιέξοδο. Σε μια κινούμενη άμμο όπως λέει η συγγραφέας. Τραγικό πρόσωπο η Δωροθέα, αποτελεί την έκφραση μιας σύγχρονης γυναίκας που προσπαθεί να χαράξει την πορεία της μέσα από δικές της επιλογές που κάθε άλλο παρά δικές της είναι. Φορτωμένη με καταπίεση και ναυαγισμένα όνειρα από τα νεανικά της χρόνια, επιλέγει το γάμο σε πολύ νεαρή ηλικία και τη δημιουργία οικογένειας, με την προσδοκία να βρει διέξοδο και ψυχική λύτρωση. Το πατρικό της σπίτι την συνέθλιβε με την αυταρχική συμπεριφορά του πατέρα κυρίως και η μόνη λύση αυτοπραγμάτωσης θεωρήθηκε από την ίδια η δημιουργία του δικού της σπιτικού. Έτσι άφησε στην άκρη το όνειρό της να σπουδάσει και έγινε η σύζυγος στρατιωτικού και μητέρα δυο παιδιών. Γρήγορα όμως φάνηκε η έλλειψη ωριμότητας και αντοχών που απαιτεί ο γάμος και άρχισε το προσωπικό της δράμα. Οι εσωτερικές συγκρούσεις και τα διλήμματα την ταλανίζουν και την  καταρρακώνουν ψυχολογικά και σωματικά. Σ' αυτόν το δύσκολο δρόμο βρίσκει αμέριστη συμπαράσταση από μια καινούργια φίλη που απέκτησε  που θα παίξει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας. Τραγικό πρόσωπο επίσης ο σύζυγος που βλέπει διαρκώς να ακυρώνονται τα όνειρά του για μια ήσυχη κι ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή.

Οι τεχνικές της αφήγησης που χρησιμοποιούνται και κυρίως  η αναδρομή στο παρελθόν, flash back. προσδίδουν παραστατικότητα και δραματικότητα στην ιστορία και κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι το τέλος. Επίσης σημαντικό ρόλο σ' αυτό παίζει η συνεχής χρήση ανατροπών στο μύθο και την εξέλιξή του που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη .Η αφήγηση είναι τριτοπρόσωπη και η αφηγήτρια “παντογνώστης” κρατά αποστάσεις από όλους τους ήρωες και συμπάσχει εσωτερικά μαζί τους δίχως να τάσσεται στο πλευρό κανενός. Σημαντικό μέσο αποτελεί ακόμα και ο διάλογος που οδηγεί στην εξέλιξη της ιστορίας και φωτίζει τους χαρακτήρες. Η ιστορία εμπλουτίζεται με στοιχεία ιατρικού ενδιαφέροντος που αφορούν την ψυχική υγεία της ηρωίδας που είναι εγκλωβισμένη διαρκώς σε μια ατέρμονα εσωτερική σύγκρουση. Ο λόγος ρέων τόσο στην αφήγηση όσο και στις περιγραφές που χρησιμοποιούνται, διανθισμένος με πλούσια λογοτεχνικά μέσα, κυρίως μεταφορές, παρομοιώσεις και εικόνες.

Συμπερασματικά, θα έλεγα ότι το μυθιστόρημα «ΔΩΡΟΘΕΑ» αγγίζει την ψυχή κάθε αναγνώστη με όλα τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά του και αξίζει να υπάρχει στη βιβλιοθήκη μας.

Πόλα Βακιρλή – 9/6/2020