ΔΥΟ ΛΑΛΟΥΝ... η πρωταπριλιά

 

-- Καλημέρα! Πρωταπριλιά σήμερα!

-- Και λοιπόν;

-- Λέω... θα κρατήσουμε το έθιμο;

-- Αυτό με τα ψέμματα; Με τις φάρσες;

-- Άει γεια σου! Θα το κρατήσουμε;

-- Α μπα... εγώ λέω να το αμολήσουμε στα όρη στ’ άγρια βουνά...

-- Θα χαθεί εκεί πέρα μόνο του.

-- Άει ξαναγειά σου! Αυτό είναι το ζητούμενο, να χαθεί.

-- Γιατί τόση άρνηση; Όλοι το κρατούν και κάνουν φάρσες και γελούν...

-- Ε, εγώ είμαι η εξαίρεση, ο αρνητικός, ο ανάποδος βρε αδερφέ! Δεν θέλω     

    να με γελούν, δεν θέλω να ξεγελάω.

-- Εντάξει... δεν είναι κι εμένα το καλύτερό μου αλλά...

-- Αλλά τι; Γιατί να κάνω κάτι που και το θεωρώ ανόητο και με ενοχλεί

     αφάνταστα όταν μου το κάνουν.

-- Σε ενοχλεί γιατί;  Ένα αθώο αστείο είναι.

-- Να μου κάνεις τη χάρη, καθόλου αθώο! Ακόμα θυμάμαι το κλάμα που  

    έριξα όταν, πεντάχρονο παιδάκι, έκρυψε ο βλαμμένος ο αδελφός μου το

    σκυλάκι μας στην αποθήκη και μού ’πε ότι το πάτησε αμάξι... Δυο ώρες

    σπάραζα μέχρι να γυρίσει η μάνα μου από τα ψώνια και να του ρίξει ένα

    μπερντάχι που, κι αυτός, ακόμα το θυμάται!

-- Από τότε μάλλον θα σού ’μεινε η αντιπάθεια.

-- Σίγουρα βοήθησε πολύ -αλλά και δεν είναι και του χαρακτήρα μου να

    λέω πειστικές μπούρδες, έχω ένα θεματάκι μ’ αυτό. Γενικά είναι μια

    αμήχανη κατάσταση. Αν ξεγελαστώ, αισθάνομαι γελοίος κι εκνευρίζομαι

    -αν πάλι όχι, αισθάνεται γελοίος ο πράττων το ανόμημα, οπότε;

-- Οπότε πάμε στο Καβούρι για κανα ψαράκι; Κέρδισα στο σκρατσάρισμα!

--  Πλάκα κάνεις!!!

-- Γιατί; Πρωταπριλιά είναι;;;