Αφιερωμένο
στην "Παγκόσμια Ημέρα Πολιτιστικής Κληρονομιάς"
και
στην κλεμμένη και ξενιτεμένη μας Καρυάτιδα.
Η Κόρη του Φωτός
Κι ως πέφτουν οι σκιές του δειλινού
Αρχίζουν ν’ αναδεύονται οι μνήμες
Εκείνες που, σε πείσμα του φονιά
Του χρόνου, συνεχίζουν ν’ ανασαίνουν
Και είναι κάθε ανάσα μια μομφή
Ενάντια στον ληστή και τον κουρσάρο
Που άπλωσε στην Κόρη του Φωτός
Ανόσιο και βέβηλο το χέρι
Πληθαίνουν οι ανάσες κι οι φωνές
Ενάντια σ’ εκείνους που πασχίζουν
Τη δίκαιη κατάρα των θεών
Στης λήθης τον Καιάδα να συντρίψουν
Η Κόρη αφουγκράζεται. Σιωπά.
Το Φως, που την εγέννησε, προσμένει
Να γίνει βέλος, ξίφος, κεραυνός
Και να ’ρθει από τα βάθη των αιώνων
Ν’ ανοίξει μονοπάτι αστρινό
Ανάμεσα σ’ ομίχλες και κουρσάρους
Και μέσα σ’ ιαχές θριαμβικές
Τα βήματά της πίσω να γυρίσει
Στη Χώρα του Φωτός
The Daughter
of Light
And, as the
dusk shadows are falling,
The memories
commence to stir
Those that
continue to breathe
Versus the
killer Time
And every
breath is a reproach
Against the
thief and the pirate
Who reached
out an unholy hand
To the
Daughter of Light
The breaths
and the voices get stronger
Against those
who struggle
To crush the righteous curse of Ancient Gods
Into Kaiadas
gulch
The Daughter
listens in silence.
Awaits for
the Light, that brought her to life,
To become an
arrow, a sword, a thunder
And dart from
the depths of the centuries
To create a
star trail
Amid fogs and pirates
And, shouting
triumphantly,
To guide her
steps back
To the Land of Light
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου