Δεύτερη ζωή δεν έχει

 

Είναι κάτι χειμώνες

Που παγώνουν την ψυχή

Πιότερο κι απ’ το σώμα σου...

Και τρέμεις...

Ακούς τον άνεμο

Να σφυρίζει στα κλαδιά

Κι είναι σαν να ερημώνεις

μέσα σου...

 

Βλέπεις τις στάλες της βροχής

Να κυλούν στο τζάμι

Αξεχώριστες από τα χοντρά δάκρυα

Που κυλούν εντός σου...

 

Κι η σκοτεινιά, π’ απλώνεται

 έξω απ’ το παραθύρι σου,

αντιμάχεται τη μαυρίλα

της ψυχής σου...

 

Δε σου φταίνε οι χειμώνες

Δε σου φταίει η βροχή

Μήτε κι ο άνεμος

Που λυσσομανάει...

 

Μέσα σου είναι η αντάρα

Και το ξέρεις

Μέσα σου... και σε πονά...

Και το ξέρεις...

 

Κι αναρωτιέσαι λυπημένα...

Πού να πήγαν, άραγες,

Τα καλοκαίρια της ζωής σου...

 

Και συλλογάσαι θλιμμένα

Πως τόχασες το παιχνίδι της ζωής...

 

Γιατί δεύτερη ζωή δεν έχει...